عشق اگر بال گشاید به جهان حاكم اوست
گر كند جلوه در این كون و مكان حاكم اوست
میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترك كام خود گرفتم تا برآید كام دوست
حافظ اند درد خود می سوزو بی درمان بساز
زان كه درمانی ندارد درد بی درمان دوست

هــرگــاه صـدای جـدیـدیــ سـلام مـی کنـد

تپــش قــلب مــی گیــرمـ!

مــن دیگــر کشـش خــدا حــافظــی نــدارمـ

مـــرا ببخـش

کــه جــوابــ ســلامــتــ را نــمی دهـــمـ!!...

کوچــــک که بودیم چه دلــــــــــــهای بزرگــــــــی داشتیـــمـــ ...

اکنــــــون که بزرگیــــــــــــم چه دلتـــــــــــــنگیــم...

کاش همان کودکــــــــــــــی بودیم که حرفــــــــهایش را...

می تـــــــــوان از نگاهــــــــــــش خواند...

اما اکـــــــنون اگر فریـــــــــــــاد هم بزنیم کســــی نمی فهمـــد...

و دل خـــــــــوش کرده ایم که ســــــــــــکوت کرده ایــــــــمـــ ...!!!

صدا بزن مرا، مهم نیست به چه نامى…
فقط “میم” مالکیت را آخرش بگذار…
میخواهم باور کنم…مال تو هستم

بـرآی آכم نـآبـیـنـآ شـیـشـﮧ و الـمـآس یـڪـیـﮧ ! اگـر ڪـسـے قـכر تـو رو نـכونـسـت فـڪـر نـڪـن تـو شـیـشـﮧ اے ! اون ڪـوره !!!!!

من اسیر زلف یارم من اسیر زلف یار
یار من برده قرارم بیقرارم بیقرار
عاشق پروردگارم عاشق پروردگار
مست بیرون از مدارم مست بیرون از مدار
یا حبیبی کاسه ای از هر دو دستت
تا که دل بازم به ناز چشم مستت
یک نگاهی کن که گردم مست مستت
ای دو عالم جلوه ای از ناز شستت
مست مستم ساقیا امشب به فریادم برس
بی می و ساغر نخواهم در دو عالم یک نفس
جز دو چشمانت نباشد هیچ کس فریاد رس
روی زیبایت نبیند دیده ی هر بلهوس
عاشقم بر سر گذشت عاشقی کز سر گذشت
چون از سرگذشت افسانه شد هر سر گذشت
از عشق تو دیوانه ی دیوانه ام
گرد شمع روی تو پروانه ی پروانه ام
تا تو مهمان دلم گردیده ای ویرانه ام
هر کجا ساقی تو هستی ساکن میخانه ام
عاقبت از عشق رویت سر به صحرا می نهم
پای دل را بر سر دنیا و عقبا می نهم
نیست ما را جز دلی مشتاق دیدار یار
سفره ی دل را به پیش چشم مولا می نهم
من اسیر زلف یارم من اسیر زلف یار

عاشق رخسار یارم عاشق رخسار یار