خــُבایــــآ؟


ڪــمـــے بـیــآ جــلــوتــر ...

مـــے خــواهــَمــ בر ِ گــوشـَتــ چـیـزے بــگــویــمـ !

ایــטּ یـڪـ [ اِعــتـرآفـــــــ ] اَسـتـــ ...

مـَـטּ بــــے او בوامــ نـمـــے آوَرَمـــ ...

حــَتـــے تــآ صـُبـــــح فـــَرבا .

آرام مــ ــــیـــــــ ـــــ ــــــرومــــ ...

آنـچــنـان آرام کـه نـدانـی کـی رفـته ام!

امـا وقتـی جـای خـالی مــرا بــبـیـنی

آنـچــنــان سخــت رفـــتـــه ام کـــه

تمام عمر زمان رفتنم را فراموش نکنی...!

لُطفَـاً دَســـتــــگـاه شـوکـــــــ را خـامـوش کـُن

و لــَبـانتــــــ را ببنـــد....

جُملـــه هـای عاشِقـــانـه دیگــَر فـایـده نـدارد !

عِـــشـــق ، دَرونـَم مُــــرد دیگــَـر. . . . .

بی خیال خیالت میشوم
و مـے سپـآرمت بہ دَسـت “او” !

امـآ چہ ڪنـمـ ڪہ “او” ،

فـقـط یـڪ ضَمـیر “سـوّم شـخص غایب” نیسـت …
“او” ڪســے اسـت ڪہ …

تـمام هـسـتـے ایـטּ اوّل شـخـص مـُخـاطـب حـاضرَت را…
بہ آتـش ڪشـیـده اسـت … !

بـ ـعـضے حـ ـرفـهـ ـا رو نـمـیـشـﮧ اسـ امـ اسـ کـرב

نـ ـمـیــ ـشـﮧ تـ ـو چـ ـت تـ ـایــپــ کـرב

نـمـیـشــ ــﮧ پـــ ـ ـ ـ ـاے تــلـفـ ـن گــفـتــ :

بـعـضے حـرفـهـا فـقـطـ واسـﮧ وقـتـیــﮧ کـﮧ اوטּ و بـغـلـشـ کرבے

عمری خطاب کردند ناخورده مســت ما را
آویـختـند چـــون تـــاک از داربــســـت ما را
آیـیـنـه وار بـودیـم هـمراز سینه صــافـــــان
آن آهنین دل آمد در هــم شـکسـت مـا را
دلــبسـتـه ی شـرار آن آتـشـیـن نـگاهیــم
بـگـذار تا بــنــامـنـد آتــش پـرســــت مـا را
دزدانـه تا کی و چـنـد، ایـن پـرده را بـرانداز
بگذار تـا بـبـیـنـنـد ،سـاغـــر بدسـت مـا را
بـی حـد زدنـد ما را، از حـد گـذشته بودیم
شادیم از آنـکه دیدند سـاغر بدسـت ما را