آقا طرف 30 تا مخاطب خاص داره ، 20 تا مخاطب ویژه ، 10 تا طرح آرزوهای بزرگ ، اونوخ هنو داره دنبال نیمه ی گمشده اش میگرده!!!!!!

خو کصافت ، نیمه ی خودت به جهنم ، تو که نیمه ی بقیه رو هم احتکار کردی که!!!!!

این وضه ما داریم؟! من از شما میپرسم ، داریم؟! اصن هس؟!

خو برو از خدا بترس خــــُـــــــــــــــب!!!!!!

بزرگترین مصیبت میدونید چیه ؟
اینکه کسی نتونه احساسشو بیان کنه
نه اینکه شعر بگه نه
نه اینکه قطعه ادبی بگه نه
فقط با کلمات طوری حرف بزنه که مخاطبش
اونطرف مثلا اگه جاش گرمه وطرفش میگه
سردمه
سرمارو احساس کنه
گاهی حتی کلمه هم لازم نیس
فقط روح ها به هم میپیوندند
واصلا حرفی زده نمیشه
میبینی دوستت که مجازیه
مثلا تهرانه یا همدانه یا شیرازه
یعنی کیلومتر ها فاصله داره
ودرست تو لحظه ای که تو به فکر چیزی هستی
یه یاداشت برات میفرسته
دقیقا اونیه که میخواستی
فدای همه دوستایی که روحشون بسته به جونمه
ومن خوشبختم
خوشبختم که شما ها رو دارم
باور کنید اگه این نوشته ها نبود
اگه اون کامنتها ویاداشتها وپیامها نبود
خیلی وقت پیشا ترکیده بود
این اتشفشان بغضهای گلوگیرم

همیشه آرزوم این بود مخاطب خاصم بهم خیانت کنه و عکساشو بندازم تو شومینه بسوزه ولی خوب اولا که عکساشو ندارم ، دوما من اصلا مخاطب خاص ندارم و سوما هم بین خودمون بمونه ، شومینه هم نداریم !

خوشم میاد وقتی میگم مخاطب خاص یه هفت هشت نفری فکر میکنن من با اونام )

ﻻﻣﺼﺐ ﻫﻮﺍ ﯾﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ : ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺹ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ … ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﻫﻤه توﻧﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻢ ..!