حــــالی که پریشان است
احـــتیاج بـه آرامـــش دارد
نــــه ســرزنش ...
کــــاش می فهــــمیدند !!

چشمها – پنجره‌های تو – تأمل دارند
فصل پاییز هــم آن منظره‌‌‌ها گل دارند

ابر و باد و مه و خورشید و فلک مطمئنم
همــه در گردش چشــم تــو تعادل دارند!

تا غمت خار گلــو هست، گلــوبند چرا؟
کشته‌ هایت چه نیازی به تجمل دارند؟!

همه‌ جا مرتع گرگ است، به امید که‌ اند
میش‌ هایم کــه تــه چشم تو آغل دارند؟

برگ با ریزش بـی‌وقفه به من می‌گوید:
در زمین خوردن عشاق تسلسل دارند

هر که در عشق سر از قله برآرد هنر است
همـــه تا دامنــــه‌ ی کــــوه تحمــــــل دارند

کـــــاش میشـــــد برگـــــردی و ببینـــــی
چشـــــمانـــــم چگونـــــه تقـــــاصِ
تمـــــام بیخیالـــــی هایـــــت
را پـــــس میدهنـــــد .. !

ای کـــاش , کــــوه به کـــوه میرسیـــد
ولی آدم به آدم
نـــــه…!
دیدن بعضــی آدمهــــا داغ دلتــــو تـــــازه میکنـــه…

.