سلام
گم شدم در خود نمی دانم کجا پیدا شدم
شبنمی بودم ز دریا غرقه در دریا شدم
سایه ای بودم از اول بر زمین افتاده خوار
راست کان خورشید پیدا گشت نا پیدا شدم
ز آمدن بس بی نشان و وز شدن بس بی خبر
گوییا یک دم برآمد کامدم من یا شدم
نه، مپرس از من،زیرا که چون پروانه ای
در فروغ شمع روی دوست ناپروا شدم
در ره عشقش قدم در نه، اگر با دانشی
لاجرم در عشق هم نادان وهم دانا شدم
چون همه تن دیده می بایست بود و کور گشت
این عجایب بین که چون بینای نا بینا شدم
خاک بر فرقم اگر یک ذره دارم آگهی
تا کجاست آنجا که من سر گشته دل آنجا شدم
چون دل عطار بیرون دیدم از هر دو جهان
من ز تاثیر دل او بیدل و شیدا شدم
5 امتیاز + /
0 امتیاز - 1392/04/30 - 23:27 در
یکی بود ... یکی نبود 
