رنگی ندارد این غزل دیگر برایت
ای کاش می شد پر بگیرم در هوایت
یک استکان چایی کنار دفتر شعر
رقص قلم بر روی کاغذ تا نهایت
پرسیده بودی آسمان من چه رنگیست
من گفته بودم تیره تر از چشمهایت
در کشتی طوفان زده آرام بنشین
تا من نشستم پشت سکان هدایت
من با تو دریا بی تو مانند کویرم
جا مانده روی کلبه ی دل رد پایت
در التهاب روزهای بیکسی ماند
این حسرت شیرین پژواک صدایت
هان ای غریبه خاطراتت را بیاور
شاید به یاد آری که هستم آشنایت
3 امتیاز + /
0 امتیاز - 1392/05/23 - 17:48 در
کافه تنهایی
