«صبارا گو که بردارد زمانی برقع از رویت»
مدامم مست میـــــــــدارد، نسـیم جعد گیسویت
خرابـــــــــــــم میکند هردم، فریب چـشم جادویت
اگـر خـواهی که جـــــاویــدان جهان یکسر بـیارائی
صبا را گـو که بـــــــــــــردارد زمـانی بـرقـع از رویت
و گـر رسم فـنــــــا خواهی که از عـالـم بر انـدازی
بر افشان تا فـــــــــرو ریزد هـزاران جان ز هر مویت
مـن و بـاد صـــــبا مسکین دو سرگـردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت
4 امتیاز + /
0 امتیاز - 1392/06/08 - 11:48 در
یکی بود ... یکی نبود 
