دلگـــیرمـ
از تمـــامـ شمـــا
شمـــایــی کــه ندانستــــهـ
چــه بـــی رحمـــانه بـــه مســـلخ مـــیبرید...
نجــــابتـــ و پـــاکـــی را
از اویــی کـــه چــــه نــاجـــوانمـــردانـــه
بـــه حـــراج میگـــذارد انســـانیتــــ یکـــ زن را
و مــــن مجـــرمــمـ
جـــرممـ آزادیـ ستـــ
بـــه دار مکـــافــاتـــ آویزانمـ
بـــه جـــرمـ اینکـــه نخـــواستمـ احـــساسمـ را تســلیمـ کــنمـ
بـــه کــسی کـــه لایقـــش نبـــود
تمــامـ کـــسانـــی را کــه حتـــی
ذرهـ ای بــه انســانیتمـ شــکـــ کــرده اند
را بـــه خدا مــیسپــارمـ
و
دادمـ را از او میخواهمـ
و او را بـه جـهـنمـ مـیسپـارمـ
مـیدانمـ درآتشــی کــه خــود افــروخــته میســوزد
و خــواهــد سوخـتــــ
حیثـیتـــ چـیزی نیستـــ کـه بـه راحـتـی بـه دستــ بیایــد
خــدا حـیثـیتتـــ را حـفـظ کــند
اگـر بخـواهـد کـه دردی کـه مـن تجـربـه کـرده امـ را تجــربه نکـنی
امـا مـن بــه عـدالتـــ خــدا ایمـــان دارمـ
بایـد بچـشـی درد خنجــری را کــه ناجـوانمــردانه بر قلبمـ فــرو کـردی
و مـن چـون گـذشته در سکـوتـــ و خلوتــ خــویشـ مینشینمـ
مینویسمـ و احـساسمـ را ارج مـیـنهــم
دنــیـای تنـهاییمـ را بــا هــیچ چـیز عـوض نخـواهم کــرد
|
(5 ) 
|
(1 ) 
|
