دلم لرزید...نگاهم باز هم نگران است...این بار دیگر با که باید ندای خدا حافظی سر دهم...؟
زیبا طاقت ندارم,به یاد می آوری که روز سفر نگاهم خیس از گریه شد و ندای خدا حافظی فضای عشقمان را گرفته بود!! ؟
همانی بود که زانو زدم بر تو و معبد گاه عشقت.....منتظر نشستم تا باز آیی...
اما هنوز نمیدانم بر کدامین جاده....
شاید پشت پنجره تنهایی من چراغی باز شود به دریچه نگاه همیشه خورشید وارت.....
به آغوشم بازگرد...شاید فردا این آغوش رهسپار گور شود.
آنگاه....
وصف عشقم را از موران میشنوی.....
باز آی...
باز آي...
3 امتیاز + /
0 امتیاز - 1392/07/03 - 13:03 در
ghahvekhuneye doosti 
