ﺧﺮﻡ ﺗﻦ ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺭﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪٔ ﻳﺎﺭ ﺳﺘﻢﺍﻧﺪﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺭﻗﻴﺒﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﺮ ﺗﻮ ﻳﺎﺭ
ﺳﻠﻄﺎﻥ ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺳﺮ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟
ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﻣﻦ
ﮐﻮ ﺩﻳﺪﻩٔ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺭﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻓﻪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﻦ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﻭﺯ ﻣﻦ
ﻳﺎﺭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻫﺎﻥ، ﺍﯼ ﺩﻝ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭ، ﺳﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﻴﺮ
ﮐﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﻴﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻣﻌﺸﻮﻕ ﭼﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺟﻔﺎ ﺑﺮ ﮐﺸﺪ، ﺍﺯ ﺧﺸﻢ
ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﮔﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟
ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺩﻝ ﺭﻳﺶ ﻋﺮﺍﻗﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺍﺯ ﻧﻮﺵ ﻟﺒﺎﻥ، ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺠﺰ ﻧﻴﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ
8 امتیاز + /
0 امتیاز - 1392/07/11 - 16:04 در
کافه تنهایی
