آشناهای غریب همیشه زیادند

آشناهایی که میایند و میروند

آشناهایی که برای ما آشنایند

ولی ما برای آنها...

نمیدانم واقعا چرا و چگونه میشود

که همه روزی

آشنای غریب میشوند

یکی هست ولی نیست

یکی نیست ولی هست

یکی میگوید هستم ولی نیست

یکی میگوید نیستم ولی هست

و در پایان همه بودنها و نبودنها

تازه متوجه میشوی

که:

یکی بود هیشکی نبود

این است دردی که درمانش را نمیدانند

من اصولن عادم خشنی نیستم ؛ یعنی فکر نکنم باشم !
.
.
.
.

.
.
.
.
فقط نمیدونم چرا وقتی پست میذارم و لایك نمى كنین ، خیلى بی دلیل ، احساس میکنم بهم محل نمیذارین !

بعد دوس دارم بزنمتون ،
بگیرم تک تک موهاتونو از جا بکنم!
بعدشم عاهن مذاب روو دستا و توو چشم و چالتون بریزم !
بعدبا دمپایی عبری خیس بزنم تو دهنتون ,
بعد .........



کلن یه همچین روحیه ی لطیفی دارم من

دلیل تنهاییم را تازه فهمیدم !

وقتی محبت کردم و تنها شدم

وقتی دوست داشتم و تنها ماندم

دانستم باید تنها شد و تنها ماند

تا “خـدا” را فهمید …

به یک پسر با شرایط زیر نیازمندیم
..
.
.
.
قد بالای 185
وزنش 75 الی 95
مژه هاش ترجیحا بلند باشه
مهربون باشه
شکلات برامون بخره
لواشک دو متری بخره
ماشینش میتونه پرایدم باشه اگه هم نداشته باشه زیاد موردی نداره
غیرتی باشه مثلا شترق بزنه دم گوشم بگه مگه نگفتم موهاتو بذار تو منم قهر کنم برم
بی جنبه نباشه
بازو داشته باشه این هوا ^__^
عاغا سیکس پَک!!
دیگه عرضم به حضورتون عاها!!پاستیل و بستنی که دیگه حتمن بخره
x-box داشده باشه همش بده من بازی کنم
دخترا مورد دیگه ای اگه هست شما کمکم کنید
خدایی دیگه تنهایی داره بهم فشار میاره

واکنش خانوما بعد از فوت یکی از اقوام(✿◠‿◠)


(خوب شد دیروز موهامو رنگ کردماااااا...!!)(✿◠‿◠)



(✿◠‿◠)


(✿◠‿◠)


(✿◠‿◠)

بــﮧ كورے چشم تو هم کـــﮧ باشــב حالم פֿوب ِ פֿوب اسـت
اصـلا هم בلـــم برایت تنگ نشــבه
حتــے بــﮧ تو فكــر هم نمی‌كنم
باران هم تو را בیگر به یاد من نمی‌آورב
مثل همین حالا كه می‌بارב...
لابـב حالا בاری زیر باراכּ قدم می‌زنے


.

.

.

اما...

چترت را فراموش نكن !
لباس گرم را هم......

هـے رِِفیــق .ِ .ِ .ِ

ازِ بـازِے ِ حُڪــم یـاב بگیـــرِِ ؛

اگـرِ تـڪ بـاشے ازِ شــاס هـم سـرِترِےِِِ ِ !!

زن بودن خوب‌ـست، اما


کاش گاهى مــرد بودم!


میشد تنهایى ام را به خیابان بیاورم!


سیگارى دود کنم!


و نگران نگاههاى مردم نباشم!


کاش گاهى مــرد بودم!


میشد شادى ام را به کوچه ها ببرم …


با صداى بلند بخندم …


و هیچ ماشینى براى سوار کردنم ترمز نکند …

دلــگیرم

از دنیــــا و روزگــــارش

از بــی کسـی هــــا و سکــوت هــــا

ایــن منــم کـــه اینگــونـه خســتـه ام

منــی کـــه همـیشــه خــوب بــودم و خنــدان

منــی کـــه خنـــده هـــایم مثـــالی بـــود بــه مثــال ضـرب المثــل

نمــی تــوانی بفــهمـی و البــته عجیــب هــم نیـســت بــــرایـم

چـــون “تـــــو” ، “مــــن” نیســـتـی

پـــس لطــفا قضـــاوتـم نکــــن …
.