دلم بستهٔ مهر دلبند نیست

ز دیدار دلبند خرسند نیست

به مهر تو سوگند ای سست مهر

اگرچه دگر جای سوگند نیست

چو بشکسته یی آخرین عهد من

دگر با توام رای پیوند نیست

بلی آنکه صد بار پیمان شکست

بدو عهد بستن خوشایند نیست

تو را آزمودیم ما بارها

به کار تو جز ریب و ترفند نیست

به دل تا فریبیت صورت نبست

به لبهات نقشی ز لبخند نیست

تو مردم فریبی نیی مهربان

دل تو به مهر کسی بند نیست

سزاوار دست سلیمانیم

نگینی که دیوان ربودند نیست

گوزنی که روبه به چنگ آورد

پسندیدهٔ شیر ارغند نیست

به سویم دگر تیر عشوه مبار

که بر تن ز صبرم کژآغند نیست

دل خستهٔ آرزومند من

که دیگر تو را آرزومند نیست

گسسته ست زنجیر امید و بیش

به دام هوای تو پابند نیست

در خانهٔ دل بسی کوفتم

که جویم تو را لیک گفتند نیست

یاد داری که موسم پاییز

جانب باغ و بوستان رفتیم

دست در دست یکدگر باهم

از پی دیدن خزان رفتیم

پنجه های چنار زرد و نزار

زیر پای من و تو می شد خرد

باد پاییز های و هوی کنان

برگها را به هر طرف می برد

گلبن نسترن ز بی برگی

بیدسان پیش باد می لرزید

گه ز تاراج باغ می نالید

گه ز تشویش باد می لرزید

شاخه های صنوبر و شمشاد

بر سر خاک زر می افشاندند

برگها زیر پای ما نالان

قصه ای دردناک می خواندند

خسته و دلشکسته می گفتند

مرگ مطلوبتر ز تنهایی ست

پایفرسود پای دوست شدن

دوستان خوبتر ز تنهایی ست

آزاد آزادم ببین چون عشق درگیر من است
دیگر گذشت آن دوره که تقدیر زنجیر من است
شاید نمی دانی ولی از خود خلاصم کرده ای
آیینه ی خالی فقط امروز تصویر من است
از عشق تو برباد رفت آن آبروی مختصر
من روح بارانم ببین ، چون عشق تقدیر من است …

همین که پیش هم باشیم،همین که فرصتی باشه

همین که گاهی چشمامون،تو چشم آسمون واشه

همین که گاهی دنیار و با چشمای تو می بینم

همین که چشم به راه تو میون آینه می شینم

بازم حس می کنم زنده ام

بازم حس می کنم هستم

بگو با بودنت دل رو

به کی غیر تو می بستم

همین که میشه یادت بود،تو روزایی که درگیرم

که گاهی ساده می خندم،گاهی سخت دلگیرم

همین احساس خوبی که

دلت سهم منو داده

همین که اتفاق عشق

برای قلبم افتاده

بازم حس می کنم زنده ام بازم حس می کنم هستم

بگو با بودنت دل رو به کی غیر تو می بستم

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید

وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می کشید

وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید

من عاشق چشمت شدم ، نه عقل بود و نه دلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود

آندم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو ، نه آتشی و نه گِلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم شاید کمی هم بیشتر

چیز ر آنسوی یقین شاید کمی هم کیش تر

آغاز و ختم ماجرا لمس تماشای تو بود

دیگر فقط تصویر من در مردمکهای تو بود

من عاشق چشمت شدم…

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت
دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت
پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد
اما مرا به عمق درونم کشید و رفت
یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را
بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت
من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت
خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت
تا از خیال گنگِ رهایی، رها شوم
بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت
شاید به پاس حرمتِ ویرانه های عشق
مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت
تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم
رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت
دیگر اسیر آن منِ بیگانه نیستم
از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت

لنگه های چوبی درب حیاطمان
گرچه کهنه اند وجیر جیر میکنند
ولی خوش به حالشان که لنگه هم اند

بی شک جهان را به عشق کسی آفریده‌اند ،
چون من که آفریده‌ام از عشق
جهانی برای تو !

ﻣـﺎﻣـﺎﻥ؟
ﻟـﺤـﺎﻓـﻪ ﻣـﻦ ﺻـﻮﺭﺗـﯽ ﺑـﻮﺩ ...!
ﭼـﺮﺍ ﺭﻧـﮕـﺶ ﺳـﻔـﯿـﺪ ﺷـﺪﻩ؟
ﺑـﺎﻟـﺸـﺘـﻢ ﻣـﺜـﻞ ﭘـﻨـﺒـﻪ ﻧـﺮﻡ ﺑـﻮﺩ...!
ﭼـﺮﺍ ﺍلـاﻥ ﻣـﺜـﻞ ﺳﻨـﮓ ﺷـﺪﻩ؟
ﺑـﺎﺑـﺎ؟
ﭼـﺮﺍ لـاﻣـپـو ﺭﻭﺷﻦ ﻧـﮑـﺮﺩﯼ؟؟!!!
ﺗـﻮ ﮐـﻪ ﻣـﯿـﺪﻭﻧـسـﺘـﯽ ﺍﺯ ﺗـﺎﺭﯾـﮑـﯽ ﻣـﯿـﺘـﺮﺳـﻢ!
ﻣـﮕـﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺑـﺎﺭﻭﻥ ﻣـﯿـﺎﺩ؟
ﻫـﻤـﻪ ﺟـﺎ ﺑـﻮ ﺧـﺎﮎ ﻣـﯿـﺪﻩ ﺁﺧـﻪ!
ﺁﺧـﺮه ﻫـﻔـﺘـﻪ ﻧـﯿـﺴـﺖ ﮐـﻪ ...!
ﭘـﺲ ﭼـﺮﺍ ﻣـﻨـﻮ ﺷـﺴـﺘـﻦ؟
ﻋـﺸـﻘـﻢ؟
ﺁﺭﻭﻡ ﺑـﺎﺵ ... ﭼـﺮﺍ ﮔـﺮﯾـﻪ ﻣـﯿـﮑـﻨـﯽ؟ ﻭﻗـﺘـﯽ ﺯﻧـﺪﻩ ﺑـﻮﺩﻡ ﺍﺭﺯﺷـﻤـﻮ ﻓـﻬـﻤـﯿـﺪﯼ ﻣـﮕـﻪ؟