من پذیرفتم که عشق افسانه نیست

این دل درداشنا دیوانه نیست

میروم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم اغوشت کنم

میروم از رفتن من شاد باش

از عذاب دیدنم ازاد باش

گرچه تو تنهاتر از ما میروی

ارزو دارم ولی عاشق شوی

ارزو دارم بفهمی درد را 

تلخی برخوردهای سرد را 

میرسد روزی که بی من

لحظه ها را سر کنی

میرسد روزی که مرگ عشق را باور کنی...

کابوس هایم

و تمام این کز کردن هایم را در این روزها مدیون توام...

نه

مدیون خودم هستم

تو که گناهی نداری

گناه را من دارم

و این ها تنها بخشی از تاوان این گناه است

اما... برای تو درد کشیدن هم زیباست

کاش آخر این غصه قصه ای زیبا باشه که تو شاعرش باشی...

دلم را نه ...

          عشقم را نه ...

                    رویاهایم را نه ...

براي داشتنت حسي را دادم که

بدون آ ن  دیگر من، آ ن  " من " سابق نیستم!

حالا يکي هستم مثل بقيه ... نه ... 

يکي مثل يخ، سرد ...

           يکي مثل ديوار، بي روح ...

                     يکي مثل خودم اما بي حس ...!

و اين کشنده است، اما نمي کشد !

دلم مالِ تو ،

          عشقم مال ِ تو ،

                    روياهايم را هم نمي خواهم

اما " من ِ " خودم را پس بده ...

با اين " من ِ الآن " خیلی غريبه ام !!!

می خواهم عمرم را

با دست های مهربان تو اندازه بگیرم

برگرد!

باور کن

تقصیر من نبود

من فقط می خواستم

یک دل سیر برای تنهایی هایت گریه کنم

نمی دانستم گریه را دوست نداری

حالا هم هروقت بیایی

عزیز لحظه های تنهایی منی

اگر بیایی

من دلتنگی هایم را بهانه می کنم

تو هم دوری

وکسانی که دور نیستند در راهند

رفته اند برای تاریکی هایت

یک آسمان خورشید بیاورند

یادت باشد 

من اینجا

کنار همین رویاهای زودگذر

به انتظار آمدن تو

خط های سفید جاده را می شمارم

دیگر دل نخواهم بست

دوست نخواهم داشت

دیگر احساس را از هیچکس تمنا نخواهم کرد

گرچه محتاج احساسم ، گرچه محتاج تسکینم

سهم من ازعشق آنکس که امید محبت داشتم سراسر اشک و

دلتنگیست

دیگر چه انتظار عشق ورزیدن از آنکس که ژرف نگاهم را نمی فهمد

تنهایم گذاشت آنگه که نیازمند احساس بودم

دستانم را نفشرد آنگاه که تن سردم محتاج گرما بود

به انزوا می روم

به آن ژرفترین ژرفا

آنجا با خاطراتش زنده خواهم بود، غیابش را حس نخواهم کرد

لااقل آنجا آرزوهایم را در آغوش دیگری نمی بینم...

آن گاه     

که دلتنگی می رسد از راه

نمی دانم :  از کیست  تقصیر 

از آن که  می نامندش تقدیر

یا پذیرا شدن  اندیشه

به  ناچار های بود و    هست

آنزمان  که می شکند فریاد 

دل ست که  می رسد به داد

می آید با قلم هفت رنگ در دست

سرخ ، زرد ، کبود

سایه نبود و  سبز  بود

 به زندگی رنگ می زند

  می دمد در نای عشق

    تا نمیرد شادی

  شاد آهنگ می زند

نقش تو می بیند  در  حریر ابر  خیال 

می پرد  و مرا می برد

 تا   پرواز  هزار  سپید گشوده بال 

   به دادم می رسد  هر از گاه

  که نخواند  کسی  اندوهم از نگاه

آن زمان که  بر ساز  لحظه ها 

زخمه ی پریشانی  می زند   دستم

 زمزمه می کند دل  : اندوه چرا !

   هنوز او   هست  و من هستم

در تاکسی خودت را به خواب زدی تا