تنـهــایـی بـد اسـت امــا بـد تــر از آن ایـنسـت کــه بخــواهـی تنـهــایــیت را بـــا آدم هــای مـجــازی پــر کـنــی آدم هــایــی کــه بـــود و نـبــودشـان بــه روشــن یــا خـــامــوش بـــودن یـــک چـــراغ بـستــگی دارد …

کسی‌ چه می‌داند ؟
شاید فردا روزی یکی‌ شعر‌هایِ مرا برایت خواند
و آنروز
آنروزِ خوب
خواهی‌ فهمید
چقدر دوستت داشت
چقدر دل‌ بسته
چقدر وابسته بود

خواهی‌ فهمید کاری نمی‌توان کرد با هزاران سوالِ بی‌ جواب
جز انتظار ... فقط انتظار ... انتظار
خواهی‌ فهمید زمان عشق را کم نمی کند
زمان طاقتِ آدم را کم می‌کند

یکی‌ شعر‌هایِ مرا برایت می‌خواند
و تو خواهی‌ فهمید هرگز برای بازگشت
برایِ دوست داشتن
برایِ دوباره عاشق شدن دیر نیست

برمی گردی