بــه هـــرکــس مـــی گـــویـــم “تـــــو“
بـــه خـــودش مــیــگـــیــرد. . .!
امـــا نـــمـــی دانــــــد کــــــه
هــیـــچ کــس بـــرای مـن
“تـــــــو”
نـــمــی شـــود

ﺩﺍﺷـﺖ ﺍﺯ ﺗـﻨـﻬــﺎﯾـﯽ ﻫــﺎﯾـﺶ ﻣـﯿـﮕـﻔـﺖ .. ﺍﻣــﺎ ﺻـﺪﺍﯼ ﺑــﻮﻕ ﭘـﺸـﺖ ﺧـﻄـﯿـﺶ ﺍﻣــﺎﻧـﺶ ﺭﺍ ﺑـﺮﯾـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ

من رابــطه هایی را دوســت دارم که دو طــرفه اند...

هــر دو می‏کوشــند برای ادامــه دار شــدنش...

.

.
هــر دو خطــر می کنــند...
هــر دو وقــت می گــذارند...
هــزینه می کنــند...


هر دو برای یک لحظــه بیــشتر، در کنــار هــم بــودن

با زمــان هــم می‏جنــگند...


من عاشــــق رابطــه‏های دو طــرفــه‏ام.
رابطه هــایی که بــرای هر دو طرف ادامــه ‏اش،

با ارزش‏تــرین چــیز دنــیاست.
بــــرای هــــر دو...!

پنجشنبه شبها
تمام شهر
از بــوی بــوسه و بغــل پــُر می شــود
مــن امــــا...
بستـــرم
از طعــم تنهـــایـی پــُر است...

تـــو بـرو …
مــــن هــمـــ بـرایـــِ اینـــکـــ ه راحـتـــ بــرویــــ میـــ گـویــمـــ:
” بــاشـد … بـــرو … خــیــالیـــ نیـــسـتـــ!!! ”
امـّــا
کیـــسـتـــ کــ ه نــدانــد…
بیــــ تـــو
تـــنـــهـا چیــــزیـــ کــ ه هـسـتـــ…
خیــــالِ تـــوستــــ…

چــــــــرا ســلامــتــــــی!!!!؟!؟
لــعــنــتــ بــه اون لــعــنــتــی کــــه هــــر کــــاری بــراش بــکــــنــی
تــــهــش مــیــگــه : مــن کــــه نــمــی خــواســتم ازتــــــ !!
مــــــــیــــــــخــــــواســــتــــــــی نــــــــــکــــــــنــــــی

خــــدایــا یــه بُــــر بــه ایــن زنــدگیــمون بــزن
شایــد دو تــا حکــم افتــاد دستمــون
که هــر نامــــردی آســش رو بــه رخ مــا نکــشــه