ما که امسال برف ندیدیم خوش بحال اونایی که برف بازی کردند

دوستان من دارم میرم فوتبال ببینم 15 دیقشم رفت!

صرف بعضی از فعلها سنگین است خیلی سنگین

رفتن را صرف کن

رفتن را که صرف میکنی حالت از هرچه ادبیات است بهم میخورد

من و تو شباهت های متفاوتی با هم داریم :هر دو شکستیم ؛
تو قلبم را ، من غرورم را . . .

هر دو رقصیدیم ؛ تو با دیگری ، من با سازهای

تو . . .
هر دو بازی کردیم ؛ تو با من ، من با سرنوشتم . . ....

و در آخر

هر دو پی بردیم ؛
تو به "حماقت" من ، من به "پست" بودن تو . . .

آری این شباهت های متفاوت هر روز آشکارتر می شوند..

اگر گفتین چرا ایران دکتر های خوبی داره ؟؟
.
.
.
.
.
.
.
.
.چون از بچگی تجربه دکتر بازی دارند )

قسمتی از وصیت نامه ی حسین پناهی:
قبر مرا نیم متر کمتر عمیق کنید تا پنجاه سانت به خدا نزدیکتر باشم.
بعد از مرگم، انگشتهای مرا به رایگان در اختیار اداره انگشتنگاری قرار دهید.
به پزشک قانونی بگویید روح مرا کالبدشکافی کند، من به آن مشکوکم!
ورثه حق دارند با طلبکاران من کتک کاری کنند.
عبور هرگونه کابل برق، تلفن، لوله آب یا گاز از داخل گور اینجانب اکیدا ممنوع است.
دوست ندارم مردم قبرم را لگدمال کنند در چمنزار خاکم کنید!
کسانی که زیر تابوت مرا میگیرند، باید هم قد باشند.
در مجلس ختم من گاز اشکآور پخش کنید تا همه به گریه بیفتند.
از اینکه نمیتوانم در مجلس ختم خودم حضوریابم قبلا پوزش میطلبم.

سلامتیه نسل من که خسته شد از بس دزدکی بوسید... دزدکی حرف زد... دزدکی در آغوش گرفت... دزدکی عشق بازی کرد... دزدکی دوست داشت... و دزدکی و دزدانه خسته شد... خسته...خسته

به سرنوشت بگویید: اسباب بازی هایت بی جان نیستند! آدمند... ‌می شکنند، آرامتر!

پشت میز قمار دلهره عجیبی داشتم برگی حکم داشتم و دیگر هر چه بود ضعیف بود و پایین ! بازی شروع شد حاکم او بود و من محکوم همه برگهایم رفتند و سر برگ بیش نماند برگی از جنس وفا رو کرد من بالاتر آمدم بازی در دست من افتاد عشق آمدم با حکم عشوه و ناز برید و حکم آمد از جنس چشم سیاهش زندگی حکم من پایین بود و باختم

تا کجای قصه باید ز دلتنگی نوشت ، تا به کی بازیچه بودن توی دست سرنوشت ، تا به کی با ضربه های درد باید رام شد ، یا فقط با گریه های بی قرار آرام شد ، بهر دیدار محبت تا به کی در انتظار ، خسته از این زندگی با غصه های بی شمار .