ما برفتیم تا جایی برای خودنمایی شما باز شود
دوستتون دارم...چونه هم نزنید که قبول نمیکنم
شب همگی بخیر

دلـت را بتـکان ...
غصه هایت که ریخت، تو هم همه را فراموش کن
دلت را بتکان
اشتباهایت وقتی افتاد روی زمین
بگذار همانجا بماند
فقط از لا به لای اشتباه هایت، یک تجربه را بیرون بکش
قاب کن و بزن به دیوار دلت ...
دلت را محکم تر اگر بتکانی
تمام کینه هایت هم می ریزد
و تمام آن غم های بزرگ
و همه حسرت ها و آرزوهایت ...
باز هم محکم تر از قبل بتکان
تا این بار همه آن عشق های بچه گربه ای هم بیفتد!
حالا آرام تر، آرام تر بتکان
تا خاطره هایت نیفتد
تلخ یا شیرین، چه تفاوت می کند؟
خاطره، خاطره است
باید باشد، باید بماند ...
کافی ست؟
نه، هنوز دلت خاک دارد
یک تکان دیگر بس است
تکاندی؟
دلت را ببین
چقدر تمیز شد... دلت سبک شد؟
حالا این دل جای "او"ست
دعوتش کن
این دل مال "او"ست...
همه چیز ریخت از دلت، همه چیز افتاد و حالا
و حالا تو ماندی و یک دل
یک دل و یک قاب تجربه

یک قاب تجربه و مشتی خاطره

مشتی خاطره و یک "او"...
خــــــــانه تـکــــــانی دلـت مبـــــــــــارکـــــــــــــــ

والا ما بچه بودیم همش اون خانوم مجری مهربونه بودا خانوم رضایی! میگفت: شما… مام میگفتیم: ما؟ میگفت: بعله شما که نزدیک تلویزیون نشستی، یکم برو عقبتر بشین! مام میرفتیم عقب! بعد میگفت: یکم عقبتر! آقا مام تا نزدیکیهای در ورودی میرفتیم عقب که نکنه لج کنه کارتون نشون نده..! یعنی یه همچین بچه های دوست داشتنی ای بودیم ما..!

یادم باشد که زیبایی های کوچک را دوست بدارم حتی اگر در میان زشتی های بزرگ باشند
یادم باشد که دیگران را دوست بدارم آن گونه که هستند ، نه آن گونه که می خواهم باشند
یادم باشد که هرگز خود را از دریچه نگاه دیگران ننگرم
که من اگر خود با خویشتن آشتی نکنم هیچ شخصی نمی تواند مرا با خود آشتی دهد
یادم باشد که خودم با خودم مهربان باشم
چرا که شخصی که با خود مهربان نیست نمی تواند با دیگران مهربان باش

نامه زیبای کودکی که از ریاضی متنفر است: ریاضی عزیز... لطفا زود زود بزرگ شو و مسأله هاتو خودت حل کن و به دیگران تکیه نکن

دل آدم ها به اندازه ی حرفهاشون بزرگ نیست ... اما اگه حرفاشون از دل باشه می تونه بزرگترین آدم ها رو بسازه

خداوندا

آرزویم بزرگ و دلم کوچک است تو به بزرگی و جلالی که داری برآورده اش کن

بچگی یعنی:

وقتیکه فاصله ی دستشویی تا اتاقمونو می دویدیم

و از اینکه لولو ما رو نمی خورد فریاد می زدیم، ھـــــوراااا


از هیچ کار بچگیم پشیمون نیستم ،

جز اینکه آرزو داشتم بزرگ شم ...

ما مردمی هستیم که بزرگترین افتخارمان
دیدن برخورد سر نزدیکانمون به سنگه..
چون از گفتن جمله" دیدی حق با من بود " لذت میبریم

گاه کوچکم می بینی گاه بزرگ
.
.
.
نه کوچکم و نه بزرگ ؛
.
.
.
خودت هستی که دور می شوی و نزدیک..