« آﻟﺒﻮم : ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ

« ﺧﻮاﻧﻨﺪه : ﺳﻴﺎوش ﻗﻤﻴﺸﻲ

« ﺗﺮاﻧﻪ ﺳﺮا : ﺳﻌﻴﺪ دﺑﻴﺮي

« آﻫﻨﮕﺴﺎز : ﺳﻴﺎوش ﻗﻤﻴﺸﻲ

ﺷﺐ ،
ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ ﻏﻢ
اﺷـﻚ ﻣـﻦ ﻣﻴـﺸـﻪ ﺳـﺘـﺎره
ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﻪ اﺑﺮا ﻣﻴﺪم
آﺳـﻤـﻮن ﺑـﺎرون ﻣـﻴﺒﺎره
ﻣﻴﺨﻮﻧﻢ آخ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻓﺮﻧﮕﻴﺲ
ﻋـﺸـﻖ ﺗـﻮ داﻏـﻮﻧـﻢ ﻛـﺮد
ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎت
ﺗﻮ ﻏـﺼﻪ زﻧـﺪوﻧﻢ ﻛـﺮد
دﻟـﻢ ﺷـﺪه دﻳـﻮوﻧـﻪ
ﺧﺪا ﺧﻮدش ﻣﻴﺪوﻧﻪ
ﻛﻮﭼﻪ دﻟﺶ ﻣﻴـﮕﻴﺮه ﺳﻜﻮﺗﺸﻮ ﻣﻴﺸﻜﻮﻧﻪ
ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﮕﻦ ﻛﻲ ﺑﺎز ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ\

خـیــــلی ســخــتـه كـه بــخــوای
بـا آب خــوردن،
بــغــضـت رو بـفـرسـتـی پـایـیـن،
امـــا یـــه دفــعــه
اشـــــك از چــشـمــات
جــاری بـشـه ... {-.-}

دلــمــ حـُضـورِ مــردانــه میــــ خــواهــد...
نـــه اینـکـه مــرد بــاشـد ،
نه ...
مـــَــردانــه بـاشـد حــرفـشـــ...
قــولــَـشــ...
فــکــرشــ...
نـگـاهـشـــ...
قـلـبـشـــ...
و ... آنــ ــقــدر مــردانــه کـه بـتـوانــــ
تا بـیـنـهـــایــتـــِ دنـیــا بـه او اعـتــمــاد کــرد!!!
بــه او تکــیــه کـرد!!

دل داده ام بر باد، بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی، شیرین تر از فرهاد
ای عشق از آتش، اصل و نسب داری
از تیره دودی، از دودمـان بـاد
از آب طوفان شد، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش، در جـان بـاد افتاد
هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد، کاهی به دست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پـدر ما را، انـدوه مـادرزاد
از خاک ما در بـاد، بوی تو می آید
تنها تو می مانی، ما می رویم از یاد

من بارانــــ مـی خـواهـم ...
کـودکــــ دستـانـــِـ کـوچکـــِـ خـود را بـالا بـرد و گفتــــ خـــدایـا بـارانـی بـفـرستـــــ ...
کـودکـانــــــ صبــر ِایـوبــــــ نـدارنـد کـه ...
خستـه شـد و دستـهایـشـــــ را پـاییـن انـداخـتـــــ
بـا گـریـه رو بـه آسمـان گفت :
دیگـــر بـارانـــــ نمـی خـواهـــم ...

نقـﺎﺵ ﺑـﺎﺷﯽ! ﭼـﻘﺪﺭ ﻣﯽ ﮔﯿـﺮﯼ..ﺑﯿﺎﯾﯽ ﻭ
ﺻﻔﺤﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﮐﻨﯽ؟ ﺑـﻌـﺪ ﺑـﺮﺍﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﻟﻢ

ﯾـﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺑﮑﺸﯽ ﮐﻪ ﻧــــﻮﺭ ﺁﻓﺘـــﺎﺏ ﺗﺎ ﻣﯿـﺎﻧـﮥ ﺍﺗﺎﻕ ﺁﻣــــﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ...
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗــﻢ ﯾﮏ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻡ

ﻧـﺮﺥِﺧﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﯿﺴــــﺖ؟؟

حوصلـه ی لبــ های نا آشـنا را نـدارم
دیـگر هیـچ مـزه ای دلچســب نـخواهد بـود
چـرا که من ، تـمام حــــسّ ِ چشایـی ام را
روی لبـانـش جـا گـذاشتـه ام ...

ناشناسی کـه از کنـارمـان گـذشت نیـمی از تـــــ ــــو را بـا خود بـرد

نـیــم دیگـرت دســــ ــــتـی است کـه در دست مـن،

ســـــــ ــــــرد مـی شـود...

در قلبم

بـَرایِ هَمیـشـــه پلمپ شـُد !

به جـــرم ِ دوست داشـتَن هـایِ بـی مـورِد
...
لـطـفـا" دیـگـَر سـراغ آن نَیـاییــد !

حــَتـی بـا مـجـوز رَسـمـی اَز عـَقـل . . . . !

عشـــــقٍ تــــو
شـــوخـیٍ زیبــایــی بــود کـه خـداونـد بـا قلــبٍ مــن کـــرد !
زیبـــا بــــود،
امّــــا
شــــوخـی بـود !
... ... ... حـــــالا . . .
تـــــــو بـــی تقــصیـــری !
خـــــدایٍ تــــو هـم بــی تقــصیـــر اســت !
مـــن تـــاوان اشتــباه خـــود را پـــس مـیدهـــم . . . !
تمــــام ایـــن تنــــهایـی،
تـــــاوان « جــــــدّی گــرفتن آن شــــوخــی » اسـت! ! !