یک طـــــرفه بودن ، همه چیز را خـراب میــکند از خیـــــــــابانش بگـــــــــــیر... تا احساســش ... !!

دلـــم یک شــب ِآروم میخــــواد ... بــا آهنگــــی رومــــــانتیک...
چنــــد تا شمــــــع ... و یک عالمــــــه تــــو...
که بــه دنیــــا بگـــــــم ... خــــداحـــــافـــــــظ ...
دنیــای مــن کســــی ست...
که در آغـــــوشش جــان میدهــــم...
یعنـــی « تــــــــــ♥ــــــو »

ﻣﯽ ﺗﺮﺳـــــﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﯼ ﮐـــــﻪ ,

ﺑﭽّـــــﻢ ﺍﺯﻡ ﺑﭙﺮﺳـــــﻪ :

مامان ﺟـــــﻮﻭﻥ ﻋﺎﺷـــــﻖ ﮐـــــﯽ ﺑـــــﻮﺩﯼ ؟!!

ﻭ ﻣـــــﻦ ﺍﺳـــــﻢ ﮐﺴـــــﯽ ﺭﻭ ﺑﮕـــــﻢ ...

ﮐـــــﻪباباش ﻧﯿﺴـــــﺖ ....................!

دلـــم چـِـه کــودکــانــه بَهــانــه ی تــو را میگیـــرد،

 

امـــا تــو بـــزرگـــانــه بِــه دِل نگیـــر…

 

فقـــط بگــــو : کــــودکـــ استـــ، نـِـمی فهمــد…

 

 

 

 

هنوز هم ، حوالی خواب های

برگ های پاییزی
سرشار از شــــــــــــــــعور درخت اند
سر شار از مهـــــــــــر و عشــق
سر شار از درد و رنج
و.......
وتنها پاییز زیبــــــــای من است
كه خاطرات سه فصل را بر دوش می كشد
ای رهگــــــــــــــذر!
آرام قدم بگـــــــذار ......
برچهره ی تكیده ی آنهــــــــــــــا!
این برگ ها حرمت دارند.
درد پاییــــــــــــــــــــــز ....
درد دانستن است.
وقتی چیزی از او دانســـــــــــتی
درس گرفتن از آن را فراموش نكن..

چــرا آدمـــا نمیـــدونن بعضــــــــی وقتهــــا خـــــداحافـــــظ یعنـــــــی :

ســـــرمو بچـــــسبـــون به سینــــه ت و

بگــــــو :

"خدافــــظ و زهــــر مـــار

بیخــــــود کــــردی میگی خدافـــــظ

مگـــــه میـــذارم بــــری؟!!

مــــــگه الکیــــــــه!!