غزل هایت را ناتمام گذاشتی

سازهایی که کوک نکردی

شمع هایی که روشن..

تو از کدام مسیر رفتی

که وزش باد را در شاخ و برگ درختان ندیدی؟

در سکوتت زنجره ها سر به آواز گذاشتند..

همه ی راه ها بن بستند

پنجره ای به این خیابان باز نمی شود

عابری نیست

تا بایستد گوشه ی دیواری و

ریگ رفته به کفشش را بتکاند..

با اشکهایم

بر سفید رود چشمانم خشکیده،

 نگاه می کنم به آسمان

که بی تو هم آبی ست

بر فراز بام

چیزی تا شب نمانده

شب

که ابتدای هر نرسیدنی ست...

بستند بیستون را

دستان پست و کوتاه

دیگر نمی توانی

فرهاد را ببینی

بگذر از این بیابان

فرهادکش زیاد است

دیشب خودم شنیدم

شیرین به تیشه می گفت 

فرهاد مرده باشد

فرهاد کش سلامت!

با نگاه تو وضو می گیرم

بهشت ارزانیِ فرشتگان

از خطوط موازیِ پیشانی ات

 پیداست سرنوشت 

هزارو یک شعر شبانه ام ،

نمی صرفد

 که شهرزاد تو باشم.

رفتي

و رفتم

قالب زني هايي كه

درد را مي فهمند

تا

سوغات هاي تو را

به حراج بگذارم

هيچ ميداني!

فاحشگي

درد بزرگي ست

وقتي خيابان هم

تو را

نفهمد