خوبان را عزت دادی بدان را ثروت ، نکند ما بهر تماشای جهان آمده ایم ...!!!!

هیچ کس آنقدر فقیر نیست که نتواند لبخندی به کسی ببخشد و هیچ کس آنقدر ثروتمند نیست که به لبخندی نیاز نداشته باشد.

در روزگــــــار های قدیــــــم جزیـــــــــــــره ای دور افتاده بود که
همه ی احـــــــساسات در آن زندگـــــــــی می کردند.
شـــــادی، غــــــم، دانــــــش، عــشــــــق و باقی احـــــساسات.
روزی به همه ی آنها اعلام شد که جزیره در حالِ غرق شدن است!!
بـنــــابـــرایـــــن هریــــک شــروع به تعــمـــیر قایــقـهایشان کردند.

امـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا..
اما عشـــق تصمیم گرفت که تا لحظه ی آخـــر در جزیره بماند!
زمانیکه دیگر چیزی از جزیره روی آب نمانده بود، عشق تصمیم گرفت تا
برای نجــــــــات خــــود از دیـــــــــــــگران کـــمــکـــــ بخواهد.
در همین حال او از ثروت که با کشتی باشکوهش در حال گذشتن از آنجا بود
کــــــــــــمــــــکــــــــــــــــــــ خواســـتـــــــــــ !!

" ثروت، مرا هم با خود می بری؟؟؟!! "
ثروت جواب داد: نه نمی توانم! مقدار زیادی طلا و نقره در این قایق هست،
که من دیگر جایی برای تو ندارم.
عشق تصمیم گرفت از غرور که با قایقی زیبا در حال رد شدن از جزیره بود کمک بخواهد!

" غرور، لطفا به من کمک کن! "
" نمی توانم عشق! تو خیس شده ای و ممکن است قایقم را خراب کنی! "
پس عشق از غم که در همان نزدیکی بود کمک خواست!

" غم، لطفا مرا با خود ببر! "
" آه عشق؛ آن قدر ناراحتم که دلم می خواهد تنها باشم! "
شادی هم از کنار عشق گذشت اما آنچنان غرق در خوشحالی بود که
اصلا متوجه عشق نشد!

ناگهان صدایی شنید:
" بیا اینجا عشق! من تو را با خود می برم! "
صدای یک بزرگتر بود؛

عشق آن قدر خوشحال شد که فراموش کرد اسم ناجی خود را بپرسد!
هنگامی که به خشکی رسیدند، ناجی به راه خود رفت!
عشق که تازه متوجه شده بود که چقدر به ناجی خود مدیون است،
از دانش که او هم از عشق بزرگتر بود پرسید:

" چه کسی به من کمک کرد؟؟؟ "
دانش جواب داد: " او زمان بود! "
" زمان؟؟!!! اما چرا به من کمک کرد؟؟؟!! "
دانش لبخندی زد و با دانایی جواب داد:
" چون تنها زمان بزرگی عشق را درک می کند! "

ثروتمند شوید

در کودکی همیشه از ما سوال میکردند علم بهتر است یا ثروت و همیشه ما میگفتیم علم در صورتی که ته دلمان دوست داشتیم ثروتمند شویم تا آسایش یابیم. و همیشه در باورمان بود که ثروت بالاترین آسایش است و راحتی و آرامش در گروی داشتن پول فراوان و زندگی پر تشریفات و بریز و بپاش است. ولی این سوال مطرح است که آیا پول می تواند آسایش بیاورد؟ و هرکس ثروتمند است آسوده است؟

در هنگام ازدواج بعضی از دختر خانم ها آرزو دارند که یک عروسی شاهانه داشته باشند همان هایی که خواستگار خود را سوار بر اسب سفید می بینند. و در رویاهایشان زندگی پر از زرق و برق و آرامششان را در چار چوب خانه ای از خشت طلا و کاخی مجلل ترسیم کرده اند. آرزوهایشان این است که پدر و مادر جهیزیه ای شامل تمام دستگاه های بی مصرف آشپزخانه مثل ماکروفر، هواپز، سرخ کن، سبزی خردکن و… تهیه کنند و شوهرشان هر هفته جواهرات برایشان بیاورند و افتخارشان داشتن صد جور لباس جور واجور ، ماشین مدل بالا و این چیزهاست.. و یا آقا پسرهایی که توقع دارند شروع زندگیشان پدر مادر تمام خرج و مخارجشان را تا ۱۰ سال بپردازد و عروسیشان در فلان باغ و فلان تالار باشد. و در شروع همه چیز داشته باشند. خانه ،ماشین و… اگر سرمایه ای هم بود برای تجارت که چه بهتر!! اما آیا معنی خوشبختی این چیزهاست؟ آیا زندگیی که پایه و اساسش فخر فروشی و تجمل باشد دوام کافی را دارد؟ و میتواند به آسایش و خوشی برسد؟... ادامه مطلب در لینک

کودکی که میداند دستان بینه بسته بدرش.تن فروشی خواهرش وگریه مادرش ازبی بولی است درمدرسه چطور بنویسدعلم از ثروت بهتر است!!!!!

ما کاخ نداریم که فخر فروشیم
اموال نداریم که بر فقر بپوشیم
داریم گرانمایه ترین ثروت عالم
یک دوست که او را به جهانی نفروشیم