یاد داری که موسم پاییز

جانب باغ و بوستان رفتیم

دست در دست یکدگر باهم

از پی دیدن خزان رفتیم

پنجه های چنار زرد و نزار

زیر پای من و تو می شد خرد

باد پاییز های و هوی کنان

برگها را به هر طرف می برد

گلبن نسترن ز بی برگی

بیدسان پیش باد می لرزید

گه ز تاراج باغ می نالید

گه ز تشویش باد می لرزید

شاخه های صنوبر و شمشاد

بر سر خاک زر می افشاندند

برگها زیر پای ما نالان

قصه ای دردناک می خواندند

خسته و دلشکسته می گفتند

مرگ مطلوبتر ز تنهایی ست

پایفرسود پای دوست شدن

دوستان خوبتر ز تنهایی ست

در قلب قصه های یکی بود یا نبود
یادم نمی رود که کسی جز خدا نبود
یادم نمی رود که در آن سال های دور
مردانگی ز افسر شاهی جدا نبود
در باور قبیلة احساس های پاک
بی حرمتی به ساحتِ گل ها روا نبود
آن روز در تصور انسانِ قصه ها
می گفت مادرم که محبت خطا نبود
وقتی د لی برای د لی درد می نوشت
پیکی به جز کبوتر بادِ صبا نبود
این کوه این تهی شده از یادِ تیشه ها
در بیستونِ عشق چنین بی صدا نبود
روزی که قهرمان به سر چشمه می رسید
راهی به جز مبارزه با اژدها نبود
می شد که در هوای مساوی نفس کشید
یک بام در کشاکشِ چندین هوا نبود

هرگز نفهمیدم فراموش کردن درد داشت یا فراموش شدن. بهر حال دارم فراموش میکنم فراموش شدنم را...

برای بعضی دردها نه میتوان گریه کرد. نه میتوان فریاد زد.
برای بعضی دردها فقط میتوان نگاه کرد و بیصدا شکست..

درد دارد....
وقتی با نسیمی برود...
کسی که به خاطرش به طوفان زده ای....

^{کاش بودی و میفهمیدی وقت دلتنگی یک آه چه وزنی دارد!}

^{لطفاهی نپرس دلتنگی چه معنی دارد؟!}

^{دلتنگی معنی ندارد... درد دارد...}

داشتم از درد به خودم می پیچیدم...همسایه ها گفتند:چقدر قشنگ قر میدهی و سال هاست رقاص پر درد خیابان هایم...!!!

اینجا جایی است که وقتی زانوهایت را از شدت تنهایی بغل گرفته ای به جای همدردی برایت پول خرد می اندازند...!!!

اگر کسی تو را با تمام مهربانیت دوست نداشت، دلگیر مباش

تو با تمام مهربانی هایت زیباترین معصوم دنیایی...

من خدایی را میشناسم که ابر رحمتش به زمین و زمان میبارد...

اما یکی سپاسش میگوید و هزاران نفر کفر!

چرا میپنداری باید بهتر از خدا تو را قدردانی کنند؟!

پس نرنج از ناسپاسیشان و برای شادیشان بکوش...

با مهربانی روحت به آرامش میرسد...

تو با مهرت بال و پر میگیری...

خوبی دلیل جاودانگی توست...

(نجیب زاده)