زمین سوخته را رهگذار خود کردی

چه شدکه یادی از این خاکسار خود کردی

توآن چکیده ی رحمت نیامدی آنقدر

که پیرصومعه را روزه خوار خود کردی

به جرم اندک وعذر زیاد ولطف بیان

زبان گنگ مرا وامدار خود کردی

غزال خطه ی طوس ای ظریف پا بگریز

گوزن دشت مغان را شکار خود کردی

توامدی که بمانی وخوب هم ماندی

همین قدر که دلی بی قرارخود کردی

مرا که حدعطش از دوکاسه سرمی رقت

به نیم جرعه دوچندان خمار خود کردی

سرشک نقطه ی عطفی ست از غریزه به عشق

ببین چه گوهریای دل نثار خود کردی

حرف زیاد داریم اما ؛

ما همه کارگریم

از کوره اگر در برویم

آجر می شود نانمان!