از آجیل سفره عید چند پسته لال مانده است آنها که لب گشودند؛ خورده شدند آنها که لال مانده اند ؛ می شکنند دندانساز راست می گفت: پسته لال ؛ سکوتِ دندان شکن است !....................

مترسک ناز می کند کلاغ ها فریاد می زنند و من سکوت می کنم.... این مزرعه ی زندگی من است خشک و بی نشان......................

صدای جیر جیرک ها به گوش می رسد سکوت را نوازش می دهند و جای خالی آدم های شب نشین را با نگاهی معصومانه پر می کنند.......................

از تو عبور می کنم...فقط نگاه می کنی..من اشتباه می کنم تو هم گناه می کنی....ازم عبور می کنی..ببین سقوط می کنم...ب من نگاه کن...بزن......فقط سکوت می کنم............

خاطره یعنی سکوت غیر منتظره میان خنده های بلند . . .!!!

تمام ناتمام من با تو تمام می‌شود
شاعر بی‌نام و نشان صاحب نام می‌شود
تمام من به نام تو شعر دوباره می‌شود
بند سکوت کهنه‌ام چهارپاره می‌شود
تمام نه، تمام نه که جام ناتمام لبریخته‌ام
تمام نه، تمام نه که ناتمامی از تو آویخته‌ام
شاعر بی‌نام و نشان صاحب نام می‌شود
در این حریر خانگی روی ترانه شسته‌ام
تمام خون من شبی پراز ستاره می‌شود
از تو بر این ترانه‌ها نور ستاره می‌چکد
براین بلند بی‌صدا غزل دوباره می‌چکد
چکه کن ای ابرک من مثل ستاره بر زمین
طلوع میلاد مرا در شب بی‌سحر ببیــن

دیوار؛ عکس؛ خاطره؛ مهتاب؛ شب؛ سکوت

کابوس تلخ آینه ها، تار عنکبوت

یک جفت چشم منتظر از سال های پیش

کوچه؛ گریز؛ پنجره؛ عابر، صدای سوت!

نزدیک زنگ خانه ... نه! انگار دور شد

یک سایه در تلاطم شب، قلوه سنگ، شوت!

یادم نرفته! جشن تولّد گرفته ام!

کیک بزرگ خامه ای، گیلاس و شاهتوت

موزیک لایت، وهم و شبح، [!]، نور شمع

باران تند هق هق و ویرانی سکوت

اینبار هم بدون تو تشییع شد دلم

بیست و سه،بیست و چار...من و شمع و اشک...فوت!

حرفی نیست...
خودم سکوتت را معنی می کنم!
کاش می فهمیدی
گــــــــــاهی....همین نگــــاه ســـــــــــــــــــردت...
روی زمستان را ه هم كم می كنـــــــــد...

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

با اشک تمام کوچه را تر کردم

دیشب که سکوت خانه دق مرگم کرد

وابستگی ام را به تو باور کردم ..