دیشب که تا سحرگه، با یار قصه گفتم
او خواب و من بپایش، بیدار قصه گفتم
چون چشمه ای که جوشد، در بیشه یی شبانگاه
آهسته گریه کردم، هموار قصه گفتم
بگذشت نیمی از شب، من بستم از سخن لب
گفتم بخواب جانا، بسیار قصه گفتم
بکشوده مژه از ناز، یعنی که قصه گو باز
منهم چو قصه پرداز، تکرار قصه گفتم
حسنش چو میستودم، از ماه یاد کردم
زلفش چو میکشودم، از مار قصه گفتم
لب چون به خنده بکشاد، گفتم حکایت از گل
مژگان بهم چو بنهاد، از خار قصه گفتم
(فانی) چو درشب وصل، کامم نگشت حاصل
تا صبحدم به دلدار، ناچار قصه گفتم

در میان کوه یخ از اتش دل سوختم
اتش عشقی زهجرت در دلم افروختم
خانه ی مهرت دگر محنت سرای من شده
بی تو ای ارام جانم دل به ماتم دوختم
نکته های زندگی را در کنارت یافتم
بی توای ارام جانم دل به ماتم دوختم
با هوای یاد تو روز وشبم را ساختم
در نبودت حجله غم در دلم افروختم
در فراقت با خیالت چشم دل را یافتم
با وجودت اتش عشقی به جان افروختم

گفتی دهانت بوی شیر میدهد و رفتی....

آهای عشق من

امشب به افتخارت تو دهانم بوی مشروب ،

بوی سیگار ،

و بوی دروغ میدهد؟؟؟

بر میگردی...