توی جاده ای که انتهاش معلوم نیست ، پیاده یا سواره بودن فرقی نمیکنه ، اما اگر همراهی باشه که تنهات نذاره بی انتها بودن جاده آرزوت میشه

از آن روزی که قلبم گشته زندانی چشمانت
مرا تر می کند هر روز بارانی چشمانت
تو با دریا چه کردی که این چنین یک ریز می رقصد
که دریا هم شده این بار طوفانی چشمانت

می نویسم به تو ای همپای دیرین به تو ای رویای شیرین
تویی که با وارد شدن به قلبم احساسم را دگرگون کردی
تویی که تمام زندگی ام را با یاد تو می گذرانم
تویی که فکر نبودنت روزهایم را به شب و شب هایم را به روز می رساند
تویی که با رفتنت مرا دیوانه کردی و یار همیشگی من بعد از تو خاطراتت بود و بس
آخر چه بگویم دگر، اشک هایم مرهم این دل زخم خورده اند و امید به روزهای در پیش ، تنها دلخوشی ام .
محمدرضا مردانی – پاییز92

میگویی دوس دارم زیر باران قدم بزنم...
اما وقتی باران میبارد چتر بدست میگیری...
میگویی آفتاب را دوست دارم...
اما زیر نور آفتاب به دنبال سایه میگردی...

حالا دریاب وحشت مرا وقتی میگویی دوستت دارم.....

جای خالی ات را با فرض پر کرده ام
حرامش باد آنکه پر کرد جای مرا

تو با اندک عشقی همه مرا بدست آوردی !
و من با اندک اشتباهی همه تو را از دست دادم
بعضی اوقات هم “اندک اندک” آدمی ویران شود