بعضـــی وقتــا سكــــوت میكنــــی
چــــون اینقــــدر رنجیــــدی كـﮧ نمیخــــوای حـــرفــی بــزنــــی ...
بعضــی وقتــا سكــــوت میكنــــی
چــــون واقعــــا حــــرفــــی واســـــﮧ گفتــن نـــداری ...
گاهــــی سكــــوت یـــــﮧ اعتــراضـــــﮧ
گاهــــی هــم انتـــظار ...
امــا بیشتــــر وقتــا سكــــوت ...
واســﮧ اینــﮧ كـﮧ هیــــچ كلمـــــﮧ ای نمیتــــونـــﮧ
غمــــی رو كـﮧ تـــوی وجــــودت داری تــوصیــف كنـــــﮧ

گفت : قول بـــده ... گفتم چه قـــولی؟ گفت : که هر وقت یاد من افتادی بخــــندی ... رفــــت ... همه فکر کردن اونقدرا هم دوســش نداشتم که فقط خندیــــدم... که همــــش خندیدم..

.

کـــــــــاش می شد دنیـــــا را تــــا کرد و گوشــــه ای گذاشت ، مثل جانماز مــــــــــادر ! ... دلم تنگ سکوت است..............

آرامـــــ ـــ ـ در گوشـه ای نشستهــــ ـــ ـ ام .. کار از چسبــــ و باند و پانســمان گذشتهـــــ ـــ ـ زخمـــــ ـــ ـ به روحـــــــ ـــــ ـــ ـم رسیـده ...

پــریدن سختــــــه تا وقتی تو دستـــــه آدما سنگه
اگر هم دونه میپاشن یـــــه جای کــــار میلنگــــه
تا وقتی روبروشونی رفیق و یـــــار و همدردن
سرت رو برنگردون که عجیــــــب این قـــــوم نامـــــــردن…..