خوشبختـــــــی یعنــــــی یک صبـــــــح پاییزی
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘـــــــﯽ ﯾﻌﻨـــــﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﻟﮑــــــــﻦ ، ﺩﻭ ﺻﻨﺪﻟــــــﯽ ﻭ ﯾﮏ ﺗـــﻮ
ﯾﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘــــــﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺒـﺎﺭﻩ ﻭ ﻫـــــــــﻮﺍ ﺳـــﺮﺩ ﺑﺎﺷﻪ ﺩﻟــــــــﺖ ﺩﯾﮕــــﻪ ﺑﻬــــﺎﻧﻪ
ﻧﮕـــــﯿﺮﻩ ، ﺗﻨــــﮓ ﻧﺸــــﻪ ، ﻏﻤﮕﯿـــــــﻦ ﻧﺸــــــــﻪ
ﯾﻌﻨــــﯽ ﻋﮑﺴــــــﻬﺎﯼ ﺩﻭ ﻧﻔــــــﺮﻩ
یعنـــــــی تکیه گاه داشتــــن
ﯾﻌﻨــــــــﯽ ﺁﺭﺍﻣـــــــﺶ ، ﺁﺭﺯﻭ ﻫـــــــﺎﯼ ﮐﻮﭼـــــــﮏ ﻭ ﺑـــﺰﺭﮒ ، ﻫﺪﻓﻬـــــــﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ،
ﺁﯾﻨــــــــﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﯿـــــــﺮﯾﻦ
ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘــــــﯽ ﯾﻌـﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘـﻦ ﯾــــﮏ ﺗـﻮ …

چشمها – پنجره‌های تو – تأمل دارند
فصل پاییز هــم آن منظره‌‌‌ها گل دارند

ابر و باد و مه و خورشید و فلک مطمئنم
همــه در گردش چشــم تــو تعادل دارند!

تا غمت خار گلــو هست، گلــوبند چرا؟
کشته‌ هایت چه نیازی به تجمل دارند؟!

همه‌ جا مرتع گرگ است، به امید که‌ اند
میش‌ هایم کــه تــه چشم تو آغل دارند؟

برگ با ریزش بـی‌وقفه به من می‌گوید:
در زمین خوردن عشاق تسلسل دارند

هر که در عشق سر از قله برآرد هنر است
همـــه تا دامنــــه‌ ی کــــوه تحمــــــل دارند