دل استــ ديگر خستــه ميشود ...
بي حوصله ميشــود ...
از روزگار از آدمـــــــها از خــودشـــــ
از اين قابــها , از اثباتــ , از تـــــوضيــح
از کلماتــــي که رابـــطه ها را به گند ميکشـــد
از اينـــ همه مهربانيــ کردن
و نا مهرباني ديدنــ , از ســـــــــــــنگ صبور بودن
و آخــــــــــــر هم مُهر ســـــنگ بودن خوردنـــــــ
از زهــــــر حرفـــ هايي که
تــــــا آخر عمـــــــر آدم را مـــــــي آزارد ...
خســــــــــــته ام ...
کـــــــــــــآش مـــيــشـد خـــــودمـــو يـــہ جـــــآيي جـــــآ بـــذارم...
و بـــرگـــردم بــبــيـنــم ...
ديــگـہ نـيــســتــم

روی پـــــرده ی کعــبه ؛

این آیه حک شده اســت :

نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُــورُ الرَّحِـــیمُ

و مـــن . . .
هنــــوز و تا همیشــه
به همین یک آیــه دلخــوشــــم :

" بندگانم را آگاه کن که من بخشنده‌ی مهــــربانم ! "

بهـــــــــــ کسیــــــــ کهـــــــــ تنهایتــــــــــ گذاشتــــــــ بگو :

اینــــــــــ تو بودیــــــــ کهــــــــــ باختیـــــــ نهـــــ منــــــــ ،

منــــــــــ کسیـــــــــ رو از دستـــــــــ دادمــــ کهـــــــ دوستمـــــ نداشتـــــ ،

اما تو کسیـــــــــــ رو از دستـــــــــــ دادیــــــــ کهـــــــ عاشقتــــــــ بود ...

 روزی میرسد که

  کـــه 

   بـــا لبخنـــد تـــو بیـــدار میشـــوم

  ایـــن روز

  هـــر زمــان کـــه میخـــوآهـد بــآشـد

  فقــطــ بــآشـــــد

ﻣــــــــﻦ..

ﺗﻨـــــــﻬﺎ ﮐــــــﻤﮯ ﻣﺘـــــﻔﺎﻭﺗـــــــــــﻢ...

ﻭﻗﺘـــــــﮯ ﺗﻤــــــﺎﻡ ﺩﺭﺩﻫـــــﺎﮮ ﺩﻧﯿـــــــﺎ....

ﺭﻭﮮ ﺷـــﺎﻧـــﻪ ﮮ ﺩﺧـــﺘـــﺮﺍﻧـــﻪ ﺍﻡ ﮐــــﻮﻩ ﻣﮯ ﺷـــﻮﺩ..

ﻣﻦ ﺑـــﻪ ﭘــــﻬﻨــــﺎﮮ ﺗﻤـــــﺎﻡ ﮐــــــﻮﻩ ﭘــــﺎﯾــــﻪ ﻫـــﺎ..

ﻟﺒــــــﺨﻨــــــــﺪ ﻣﮯ ﺯﻧــــــــﻢ..!!

شــک نکــــن …!

” آینــــده ای ” خواهـــم ساخت که

” گذشتــــه ام ” جلویــــش زانــو بزنــــد …!

قـــرار نیـــســــت مــــن هــــم دلِ کس دیـــگری را بســــوزانم …!

برعـــــکــــس کســــی را که وارد زندگیــــم میشــــود ,

آنـــقـــدر خوشبخت می کنــــم کـــــه

به هـــر روزی که جــای ” او ” نیـستـی به خودت “لعنـــت ” بفـــرستـی...

ســــــــــــــــــــــلام بــــــــــــــــه هــــــــــــمــــــــــــــه ی دوســــــــــــــــــتان