اگه به یــــــه نفر قول دادے باهــــــاش بمونے ...

دیگه حق ندارے چراغ امیــــــد دلشو خــــــاموش کنے ...

رو حرفــــــت باش و عاشقش بــــــاش...

مطمــــــئن باش دنیــــــاشو به پات میــــــریزه...

بعـــد هـــی مـــی پــرسنـــد

: چـــرا حــرف نمــی زنــی ؟! . . .

داستانی به بلندای شنگـــول و منگــــول هم نمیتوانـ نوشتـ

, چِه برسَد به شیرین و فرهاد ...

دستانم شاید، امّـا دلم نمی رود به نوشتن

این کلمات به هم دوخته شده کجا

احساسات من کجا...؟

ایـن بــار

نخـوانده بفهـــم مــرا