دلـــم چـِـه کــودکــانــه بَهــانــه ی تــو را میگیـــرد،

 

امـــا تــو بـــزرگـــانــه بِــه دِل نگیـــر…

 

فقـــط بگــــو : کــــودکـــ استـــ، نـِـمی فهمــد…

 

 

 

سـاعـتـهــا زیـر دوش مـیـنـشـیـنـی بـه کـاشـی هـای حـمـام خـیـره مـیـشـوی ...

غـذایـت را ســرد مـیـخـوری ...

نـاهـار هـا نـصـفـه شـب، صـبـحـانـه را شـام !

سـاعـتـهــا بـه یـک آهـنـگ تـکـراری گـوش مـیـکـنـی و هـیـچ وقـت آهـنـگ را حـفـظ نـمـیـشـوی !

شـبـهــا عـلامـت سـوالـهــای فـکـرت را مـیـشـمـری تـا خـوابـت بـبـرد !

و خـلاصـه ...

تـــنـــهـــائـــی از تــو آدمـی مـیـسـازد کـه دیـگـر شـبـیـه آدم نـیـسـت ...

اگهــ تو زندگــﮯ به تهــ رسیدﮮ،
بشین با تهــ دیگش حال کن!
هـﮯ نگو به آخر خط رسیدم
آرهـــ

گـاهــی فـقــط

بـایـد لـبـخند بـزنـی و رد شــی

بذار فـکــر کـنــن نفهمیدی !!!