وقتی به دختران سرزمینم میگویی آهــــــن پرســــــت

بدان کم نیستند مردان انــــــــدام پرســـــــــت

تنـهــایـی بـد اسـت

،

امــا بـد تــر از آن ایـنسـت

کــه بخــواهـی تنـهــایــیت را بـــا آدم هــای مـجــازی پــر کـنــی

آدم هــایــی کــه بـــود و نـبــودشـان

،

بــه روشــن یــا خـــامــوش بـــودن یـــک چـــراغ بـستــگی دارد …

پــوســتــ کــُــلــُــفــتــی ربــطـے بـــﮧ آدمــ بــودטּ نــدآره

فــَـقــَــط مــَـســیــر ِ اَشــکــ هــآیــتــ پــُــشــتــ و رو مـی شــونــد ..

بـــﮧ جــآے بـیــروטּ ، مـــی ریــزنــد تـــووووو

دلـتنگــی، پیچیــده نیســــت. یــک دل.. یک آسمان.. یــک بغــض .. و آرزوهــای تـَـرک خـورده ! به همین ســادگـی ...

هـــــــــِی
رفیــق…!
آنکه درکنار توست..!
آرزوی من بود..!

آغوش بعضی هــا …علم را زیـر سوال می برد !آنقدر آرامت می کند …که هیـچ مُسکنی …جــایش را نمی گیرد… ..

سخـــــــــتــی تــنهــایی را وقتـــــی فــــهمیـــدم
کــ ــه دیــدم مترسکـــــ

بـه کــلاغ میــ ــگویــد:

هرچــقدر دوستـــ ــ داری نوکــ بزن

فقـــط تنهــام نــذار!!

نیـسـتَـمـ !

اگـﮧ اوטּ میـگـﮧ :

اگـﮧ בیـگـﮧ نَـבارے رومـ هیـچ میـلــے

اگـﮧ مَـنـو نمیـخـواے نَـבاره عـیـبــے

مَـטּ میـگَـمـ :

اگـﮧ בیـگـﮧ نَـבارے رومـ هیـچ میـلــے

اگـﮧ مَـنـو نمیـخـواے بهـ دَرَکـــــ هـــــــــرے

برگ های پاییزی
سرشار از شــــــــــــــــعور درخت اند
سر شار از مهـــــــــــر و عشــق
سر شار از درد و رنج
و.......
وتنها پاییز زیبــــــــای من است
كه خاطرات سه فصل را بر دوش می كشد
ای رهگــــــــــــــذر!
آرام قدم بگـــــــذار ......
برچهره ی تكیده ی آنهــــــــــــــا!
این برگ ها حرمت دارند.
درد پاییــــــــــــــــــــــز ....
درد دانستن است.
وقتی چیزی از او دانســـــــــــتی
درس گرفتن از آن را فراموش نكن..

عاشــق آن لحظــه ام
کـه کنـارتــــــ هستـم .

و کودکــ درونـم از اشتیـاق با تــو بودن

مـی خواهــد زمیـن و زمـان را بهـم بزنـــد . . .