آنـگـاه کــه غـــرور کســے را لــه مــے کنــے ، آنگـاه کــه کــاخ آرزوهــاے کســے را ویــران مــے کنـے ، آنگــاه کــه شــمع امیــد کســے را خـامــوش مــے کنــے ، آنگــاه که بـنده اے را نــادیــده مــے انگــارے ، آنگــاه که حتــے گوشــت را مــے بندے تا صــداے خــرد شــدن غــرورش را نشنــوے ، آنگــاه که خــدا را مــے بینــے و بنـــده خـــدا را نادیـده مــے گــیرے ، مــے خواهــم بدانـــم، دســـتانت رابســوے کــدام آســمان دراز مــے کنــے تابــراے خوشــبختـے خودت دعا کنـــے ؟

بـآور کنیــد کـه ،

ایــن شعر ـها بی کـَس انــد !!!

امـّـآ ،

بـی مُخاطبـــ بودنـِشان را ،

نــه ،

هـــَرگــِز

نه عــزیــز من ! خبــری از قرص های اعصاب و سیگــار نیست ! بعــد از تــو ، تــازه فهمیــده ام که ... چقــدر تنهــایی به آدم خوش می گــذرد !!!

چــــــــه کـــــــرده ای بــــا مـــــن؛
کـــــــه ایــــــن روزهـــــــا...،
تــــــو را؛
فــقـــــــط بــــه انــــدازه
یکـــــــ اشتــباه مــــــــی شنـــاسمـــــ ؟...

نقش یک درخــــت خشک را در زنـــدگی بازی میکنم

نمیدانم که باید چشم انتظار بهــــــار باشم

یا هیزم شکن پیر

هــرقــدر کــه محـکــم بــاشــی…
یــک نقــطــه…یـک لـبخنــد…یــک عطــرآشنــا...
یــک نگــاه…یــک صــدا…یــک یــاد…از درون داغــونــت میــکنــد...
هــرقــدرهــم کــه محــکــم بــاشــی..!