تصمیم کبری


کجایی کبری جان؟
هنوز زنده ای؟
بیا و کتاب های دبستانی امروز را ببین
بیا و ببین خبری از تصمیم کبری نیست
بچه های امروز دیگر نیازی ندارند کتاب هایشان را سالم و تمیز نگاه دارند تا سالهای بعد برادران و خواهران دیگر از آنها استفاده کنند
بیا و ببین خواهر برادری وجود ندارد که بعدا از کتاب ها استفاده کند
اینجا همه تک فرزند شده اند کبری جان
بیا
بیا و ببین که دیگر خانه ای نمانده که حیاط داشته باشد و باغچه و درختی
بیا کبری جان
بیا تا با هم به یاد تصمیم آن روزهایت گریه کنیم

بگـــــذار
دوستــــــ بمانیم
عشق همه چیز را خرابــــــ میکند . . . !

یه روز یه زنه رشتی..........
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
بچه ای رو به دنیا میاره و تربیت میكنه كه با سختیو فقر زیاد درس میخونه شاگرد اول میشه بورسیه میگیره میره خارج... كم كم میشه بهترین جراح مغز و اعصاب دنیا...كسی كه جرج دبلیو بوش رییس جمهور آمریكا و گرهارد شرودر صدراعظم آلمان جراحیاشونو به اون میسپرن.....
كسی كه الان رییس جراحای مغزو اعصاب دنیاس....
پرفسور سمیعی الان نه تنها افتخار گیلان كه افتخار همه ایرانیها تو دنیاست.........

به افتخارش که افتخار ماست

تا حالا توجه کردین هیچ قنادی ای قند نمیفروشه،

هیچ عطاری ای هم عطر نمیفروشه.

قهوه خونه هام همه چی دارن جز قهوه!

جدا چرا؟ سواله

سخت است
سخت است درک کردن دختری که غم هایش را خودش میداندودلش
که همه تنها لبخندهایش را میبینند
که حسرت میخورند بخاطرشادبودنش
بخاطرخنده هایش
وهیچکس جزهمان دخترنمیداندچقدرتنهاست
که چقدر میترسد
ازباختن
ازاعتمادِبی حاصلش
ازیخ زدن احساس وقلبش
اززندگی

از این شب های بی پایان، چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند نه همدردی،
نه دلسوزی، نه حتی یاد دیروزی... هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟
ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب که تنها آرزوی پاک این دفتر گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا نه همدردی،
نه دلسوزی، فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی...  

بی اعتماد زیستن این سان به آفتاب بی اعتماد زیستن
این سان به خاک و آب بی اعتماد زیستن این سان به هر چه هست از آن همه شقایق بالند در سحر
تا این همه درخت گل کاغذین که رنگ بر گونه شان دویده
و بگرفته جای شرم بی اعتماد زیستن این سان به چشم و دست
در کوچه ای که پاکی یاران راه را تنها در لحظه ی گلوله ی سربی در اوج خشم تصدیق می توان کرد
آن هم با قطره های اشکی در گوشه های چشم