بعضی وقتا آدما الماسی تو دست دارن... بعد چشمشون به یه گردو میفته دولا میشن تا گردو رو بردارن الماس میفته تو شیب زمین قل میخوره و تو عمق چاهی فرو میره... میدونی چی میمونه؟ یه آدم... یه دهن باز... یه گردوی توخالی... یه دنیا حسرت...

به شب دراز غم ها به سکوت نیمه شب ها به صدای رود کارون به پر کبوتران چاهی به عروس آسمان ها به خدای هر دو دنیا به پرندگان خوش خوان به شرافتم به مرگم ...... خوابم میاد اساسی بی رودربایستی

نشسته ام....
کجا؟!
کنار همان چاهی که تو برایم کنده ای....
عمق نامردیت را اندازه می گیرم!!!!

عاشقم اهل همین کوچه ی بن بست کناری

که تو از پنجره اش پای به قلب من دیوانه نهادی

تو کجا،کوچه کجا، پنچره ی بازکجا

من کجا ،عشق کجا، طاقت آغاز کجا

تو به لبخند و نگاهی

من دلداده به آهی

بنشستیم، تو در قلب و من خسته به چاهی

گنه از کیست؟

ار آن پنجره باز؟

از آن چشم گنه کار؟

از آن خنده معصوم؟

از آن لحظه دیدار؟

گاهی ... ،

آری ، گاهی هزار وبلاگ هم که عوض کنی و به هزار نام مستعار هم که بنویسی ، باز هم سنگینی حرفهایی را در دلت حس خواهی کرد، حرفهایی که نه می توانی به کسی بگویی و نه اینکه آنرا بنویسی ...

به قول گیله مرد : گفته ها ، قطره ای از دریای نگفته هاست ...

نمیدانم شاید باید چاهی پیدا کرد ...

نشسته ام....
_ کجا؟!
...کنار همان چاهی که تو برایم کندی....
عمق نامردی ات را اندازه می گیرم

نشسته ام… کجا؟ کنار همان چاهی که تو برایم کندی… عمق نامردی ات را اندازه می گیرم