آرش نیستَـــــم

کــــه کَمـــــان بدستــــــ گیـــــرَم

امــــــا

لحظــــــه های بــــا تـــــو بـــــودن را

خوبـــــ شکــــــار میکنَـــــــماز بیــــــن خاطــــــراتَــــــم.

وقتی یه آدم میــــــــگه

هیچ کس منو دوســــــــت نداره

منظورش از هیچ کــــس

یک نفــــــــر بیشتر نیست

همون یه نفری که برای اون همه کســــــــه…

خوانده بـــــــــــود؛
“زیر باران باید رفت…”
فکر می کــــــرد،
زیر باران باید، رفت…!

رفــــــــــــت؟ بــــــــــه سـلامــــــــــت! مــــــن خـــدا نــیــستــم کــــــه بــگــویــمــــــــ : صــــد بـــــار اگـــر تـــوبه شـکسـتـی بـــاز آی..... آنــــــکه رفـــــــت بــــــــه حـــرمت آنــچــه بـــا خـــود بـــــرد...... حـــــق بـــرگــشــــت نــــــدارد..... رفـتـنش مـــردانـــه نــبــود....... لااقـــل مـــــــــــرد بــاشـد بــــر نــــــــگــردد

چــرا آدمـــا نمیـــدونن بعضــــــــی وقتهــــا خـــــداحافـــــظ یعنـــــــی :

ســـــرمو بچـــــسبـــون به سینــــه ت و

بگــــــو :

"خدافــــظ و زهــــر مـــار

بیخــــــود کــــردی میگی خدافـــــظ

مگـــــه میـــذارم بــــری؟!!

مــــــگه الکیــــــــه!!

به جای گندم از امروز، سیب می کِشمت
هــــــــــزار مرتبه آدم- فریب مــی کشمت
نه آنقدر کـــــه به دوزخ کشـــــانی ام این بار
به رغـــم وسوسه هایت نجیب می کشمت
پـــر از سکوت نیایش، پــر از شکــــوه دعا
وضو گرفته به امــــــن یجیب می کشمت
برای این که بدانی چه می کشم گــاهی
میان این همــه آدم، غـــــــریب می کشمت
و مثل پنجـــــــره هایـــی کـه رو به دیوارند
از آسمان و زمین، بی نصیب می کشمت
بایست! دار مسیحــــــم بـــه پـــا شود حـــــالا
شبی که بال گشـــــودی صلیب می کشمت
تــو شاعــــــرانه ترین هفت سین عمر منـــی
میان سفره فقط هفت سیب می کشمت!

کجاها را به دنبالت بگردم شهر خالی را…!؟
دلم انگــار باور کــرده آن عشق خیالـی را
نسیمی نیست… ابری نیست… یعنی:نیستی در شهر
تـــــو در شـهری اگــر باران بگیرد این حوالـی را
مرا در حسرت نارنجــــزارانت رهـــا کـــــردی
چراغان کن شبِ این عصــرهای پرتقالی را
دلِ تنگِ مـــرا با دکـمه ی پیــراهنت واکن
رها کن از غم سنـجاق، موهــای شلالی را
اناری از لبِ دیوار باغت ســرخ می خنــدد
بگیر از من بگیر این دستـهای لاابـــالی را
شبی دست از سرم بردار و سر بر شانه ام بگذار
بکش بر سینه این دیوانـه ی حـالی به حـالی را
نسیمی هست… ابری هست… اما نیستی در شهر
دلــم بیهوده مــی گردد خیابان های خالـی را…!

 این روزها منــم و منــم و مــن...

                                     و خــدا و...

                                               و شادم به وسعت دنیــا...

                 شکر...

                               شکــر...

                                               شکــــر...