پـــایــیـــز اســـتـــ ؛
انـــار نیــســتــم کــه بــرســم بــه دســـتــهــای تـــو
بــرگـــم…
پــر از اضـــطـــرابــ افـــتـــادنــــم

اِنـصـــآفــــ نـیـستــــــ


کــه دُنـیــآ آنـقـَـدر کـوچَـکـــ بـآشـَــد

کــه آدَم هآی تـکـرآری رآ روزی صـَـد بآر

بــِبـیـنــی

و آنـقـَـدر بـُزرگــــــ بــآشَــد

کــه نـَتـَـوآنـی آن کَـسـی رآ کـه دلـَتـــــ

مـیـخواهــَـد،

حـَـتــی یـِکــــ بــآر بـبــیـنــــی.

بـه چشمـهایت که نـــگـــاه میکنـــــــم
نفســــــــــــم می گــــــیــــــــــــــــــــــرد
چــشـــمهـــــایت
مــی گـــوینــــــد کــه دلـــــــت
هــــــوای رفتــــــــــــن دارد
و مـــیــــدانـــم
دنیــــا تـــو را از مـــن خواهـــد گرفـــت
و نمــی شـــود حـــواســـت را پـــرت کــــنم
کــه کــمـــی بیــشـــــتر بمــــــانی
چشــــمهــــایت
انــگـــــار
امتــــــــداد تمـــــــــام ِ جـــــــــاده هــــــــای دنیــــــــــــاست
مـــــی روی و مــــن
نفســـــــــــــــــــــــــم می گیــــــــــــرد