در سایه ی یک نگـــاه

گاهی می توان دمی آسود

در جاری یک صـــدا

گاهی می توان غرق بودن شد

در حجم بودن عـشــق

گاهی می توان هیچ شد

در اوج یک آسمان مـهـــر

گاهی می توان از هزاران قله گذشت

می توان در هجوم تمام هستها نیست شد

و در برابر تمام نبودنها به یک بـــودن بالید

بیا باز هم خودمان را به نفهمی بزنیم !
گاهی بفهمی ، نفهمی … نفهمی ، اوج فهم است !

گاهی فکر میکنم کار تو سخت تر از من است...
من یک دنیا دوستت دارم
و تو زیر بار این همه عشق قد خم نمیکنی.....!

بزرگترین مصیبت میدونید چیه ؟
اینکه کسی نتونه احساسشو بیان کنه
نه اینکه شعر بگه نه
نه اینکه قطعه ادبی بگه نه
فقط با کلمات طوری حرف بزنه که مخاطبش
اونطرف مثلا اگه جاش گرمه وطرفش میگه
سردمه
سرمارو احساس کنه
گاهی حتی کلمه هم لازم نیس
فقط روح ها به هم میپیوندند
واصلا حرفی زده نمیشه
میبینی دوستت که مجازیه
مثلا تهرانه یا همدانه یا شیرازه
یعنی کیلومتر ها فاصله داره
ودرست تو لحظه ای که تو به فکر چیزی هستی
یه یاداشت برات میفرسته
دقیقا اونیه که میخواستی
فدای همه دوستایی که روحشون بسته به جونمه
ومن خوشبختم
خوشبختم که شما ها رو دارم
باور کنید اگه این نوشته ها نبود
اگه اون کامنتها ویاداشتها وپیامها نبود
خیلی وقت پیشا ترکیده بود
این اتشفشان بغضهای گلوگیرم

گاهی دلم چقدر ساده تنگ میشود
برای کودکی هایم
خنده هایی از ته دل
خوابهایی آرام
نگاه هایی متفاوت
قهر هایی ساعتی
حرفهایی ساده

گاهی دلم تنگ میشود....به تمام دلایلی که تونیستی....
به اجبار ارام میگیرم....
چه اجبار تلخی!!!

گاهی از دور میبینمت و مطمئن تر میشوم که “دیگر هیچ چیز مثل قبل نیست” ، هیچ چیز