امشب بر آستان تو سائیده ام سری وا کرده ام به سمت تو
درهای دیگری درهای دیگری
همه از جنس آسمان شاید شبیه ماه از این کوچه بگذری
در دیده ی دل جلوه گرت می بینم
هر لحظه به شکل دگرت می بینم
هربار که در دیده ی دل می گذری
از بار دگر خوبترت می بینم
بیتو چقدر خرد و خمیرند لحظه‌ها
مثل منِ فلک‌زده پیرند لحظه‌ها
مثل منِ فلک‌زده مثل منِ غریب
بیتو چقدر خاک بگیرند لحظه‌ها
انگار در نگاه تو تکثیر می‌شوند
انگار بر تو بخش‌پذیرند لحظه‌ها
حالا منم و گریه برین درد مشترک
از زندگی بدون تو سیرند لحظه‌ها
«بگذار تا مقابل روی تو بگذریم»
پیش از دمی که بیتو بمیرند لحظه‌ها
بگذار تا مقابل روی تو بگذریم
دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم
شوقست در جدایی و جورست در نظر
هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم
روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست
بازآ که روی در قدمانت بگستریم
ما را سریست با تو که گر خلق روزگار
دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم
گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من
از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم
ما با توایم و با تو نه‌ایم اینت بلعجب
در حلقه‌ایم با تو و چون حلقه بر دریم
نه بوی مهر می‌شنویم از تو ای عجب
نه روی آن که مهر دگر کس بپروریم
از دشمنان برند شکایت به دوستان
چون دوست دشمنست شکایت کجا بریم
ما خود نمی‌رویم دوان در قفای کس
آن می‌برد که ما به کمند وی اندریم
سعدی تو کیستی که در این حلقه کمند
چندان فتاده‌اند که ما صید لاغریم
فردای روزی که به من گفتی دوستت دارم دیگر نبودم به دنبال کور سویی از امید رفته بودم امیدی که تو در دل من کاشتی آبیاریش می کنم قول می دهم روزی درختی تنومند شود با شاخ و برگی بسیار هر رهگذری گذشت بگوید خدایش بیامرزد کسی که این درخت را کاشت نهال احساست جوانه زد در تنهایی غریبانه گریبان خاموشم خشکیده بودم بارور شدم این احساس از آن منست برای این احساسم فخر می فروشم به تو به تو که تنها کور سویی از امیدم بودی برای این احساس تنهاییم خاک شد خاکی که به پای نهال امیدی که تو به من دادی ریختم قطرات اشکم آبیاریش کرد اکنون دیگر تنها نیستم درخت آشنایی تو نزدیک است
این روزها که جرات دیوانگی کم است ،
بگذار باز هم به تو برگردم !
بگذار دست کم گاهی تو را به خواب ببینم !
بگذار در خیال تو باشم !
بگذار ... بگذریم !
این روزها خیلی برای گریه دلم تنگ است !
