╔═════════ ೋღ❤ღೋ ═════════╗


تـ ــ❤ـو را بـہ رפֿ تمام شقایق ها میڪشم و میگویم

" تا گــــل من" هست زنـدگـے باید ڪرد

تو را من چشم در راهم شباهنگام

که می‌گیرند در شاخ تلاجن سایه‌ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندهی فراهم

تو را من چشم در راهم.

شباهنگام، در آن دم که بر جا دره‌ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یادآوری یا نه، من از یادت نمی‌کاهم

تو را من چشم در راهم ...

عکس: جنگلِ پاسند رز (pasand rez)

نستالژی به مازندرانی چی بونه؟

کافیست جای زخمت را بلد باشند

آنگاه از اعلاترین نمک برایت مرحم می سازند

همان هایی که از جان برایشان مایه می گذاشتی !