خودَم پَراندَمت وقَتي درشعرهايَم بالت َدادم... حالارنگ آسمانهاي ديگَر را بِِه رخَم ميکشــــــی؟!

خودَم پَراندَمت وقَتي درشعرهايَم بالت َدادم... حالارنگ آسمانهاي ديگَر را بِِه رخَم ميکشــــــی؟!

خودَم پَراندَمت وقَتي درشعرهايَم بالت َدادم... حالارنگ آسمانهاي ديگَر را بِِه رخَم ميکشــــــی؟!
   

غزل هایت را ناتمام گذاشتی

سازهایی که کوک نکردی

شمع هایی که روشن..

تو از کدام مسیر رفتی

که وزش باد را در شاخ و برگ درختان ندیدی؟

در سکوتت زنجره ها سر به آواز گذاشتند..

همه ی راه ها بن بستند

پنجره ای به این خیابان باز نمی شود

عابری نیست

تا بایستد گوشه ی دیواری و

ریگ رفته به کفشش را بتکاند..

با اشکهایم

بر سفید رود چشمانم خشکیده،

 نگاه می کنم به آسمان

که بی تو هم آبی ست

بر فراز بام

چیزی تا شب نمانده

شب

که ابتدای هر نرسیدنی ست...

بستند بیستون را

دستان پست و کوتاه

دیگر نمی توانی

فرهاد را ببینی

بگذر از این بیابان

فرهادکش زیاد است

دیشب خودم شنیدم

شیرین به تیشه می گفت 

فرهاد مرده باشد

فرهاد کش سلامت!

با نگاه تو وضو می گیرم

بهشت ارزانیِ فرشتگان

از خطوط موازیِ پیشانی ات

 پیداست سرنوشت 

هزارو یک شعر شبانه ام ،

نمی صرفد

 که شهرزاد تو باشم.

           تا تو نظاره می کنی ، بر چپ و راست ای صنم    

           از نگهت بــه هــر دو سو ، فتنه بپاست ای صنم

           در دل تـو چه حیله است بـــر دگـــران نظر کنی

           جان منی کـه در ره ات ، جمله فـداست ای صنم

           دونــه مپاش بــر رقیب ، دانـــه خــوردلت شوند

           اشک و سرشک من نگو ، مثل دواست ای صنم

           هلهله و شادی مکن ، تا کــــــــــه مرا بسر کنی

           فتنه ی تو به جان من ، عـین عــزاست ای صنم

           آب بـــه آسیاب آن ، جــانـــی جـان من مـریــــز

           قطره ای آب چشم تــــــو ،  دام بلاست ای صنم

           خیز و بـــه شهر بیدلان ، جـلوه چـــو آفتاب کـن

           معرکــــه طلوع تــــو در هــمه جـاست ای صنم