وقـتــى کـســى تــو را عــــاشـقـانـه دوسـت دارد . . .
شـیـوه بــیـان اســمـ تــو در صـداى او مـتـفــاوت اسـت
و تـو مــى دانــى کــه نــــآمــت . . .
در لـبـهـــــاى او ایـمـن اسـت ♥ ♥ ♥

بَعــضـــیـها فَقــَــط رَهْـــگُـذرنـــد

از هَمـــــــان اولْ...

میـ آینـــــــد کِهـ برونـــد

میـ آینــــــــد کِهـ نمانــنـد

یـــــادتْ بـــاشَـد

هیچــــ وقـــتْ دل نبندی به بودنـِشــــــانــْــ !!!

چــون وقتــــــی بــــرَونــْـد

تــــــو میـ مانـــی و دلی کِهـ

دیگـــــر تــــــا اَبـــَــد

دل نمیـ شــــود برایــَـتْ....

یه مــُــدل خودآزاری هست که آدم عاشق کسی میشه که نمیتونه کوچکترین ارتباطی باهاش داشه باشه !

مقصر خود ماییم
عشق را به کسانی ارزانی میکنیم که
از زندگی ، جز آب و علف روزانه، نه میفهمند , نه میخواهند

من

هیچ وقت تنها نبودم

همیشه نبودت

همراهم بوده ،

در همین جیب بغلم

رنگ بخشیدم به حروفِ صدادار:

آ: سیاه ، اُِ: سفید، ای: قرمز، اُ: آبی، او: سبز

به حروف بیصدا، شکل و حرکت دادم

و بر خود بالیدم از این که، یک روز یا شاید روزی دیگر،

با ضرباهنگ‌های غریزی، فعلی شاعرانه‌ ابداع کنم

که همه‌ی معانی را بدهد،

ترجمه‌اش را برای خویش نگاه داشته‌ام

در ابتدا این یک تمرین بود.

تمامِ سکوت‌ها را می نوشتم، تمامی شب‌ها را،

از غیرقابلِ توصیف، یادداشت برمی داشتم.

و سرگیجه‌ها را ثابت نگاه می داشتم

نام آهنگ: زندگی

زندگی یعنی چکیدن همچو شمع از گرمی عشق

زندگی یعنی لطافت گم شدن در نرمی عشق

زندگی یعنی دویدن بی امان در وادی عشق

رفتن و آخر رسیدن بر در آبادی عشق

می‌توان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن

پرغرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن

می‌شود اندوه شب را از نگاه صبح فهمید

یا به وقت ریزش اشک شادی بگذشته را دید

می‌توان در گریه ابر با خیال غنچه خوش بود

زایش آینده را در هر خزانی دید و آسود

می‌توان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن

پرغرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن...

باس به بعضی ها بگی : هر وقت احساس کردی خیلی بالایی . . . . . . . . . یه نارگیل هم واسه من و بچه ها بنداز پایین ! ! !

عجبــــ وفـــایـــی دآرد این دلتنگــــی…

تنهـــــاش که میـــذآریـــی میــری تو جمـــع و کلّی میگـــی و میخنــــدی…

بعد کـــه از همه جـــدآ شدی

از کـُنـــج تآریکـــی میآد بیرون

می ایستـــه بغـــل دستــتــــ …

دســتـــ گرمشـــو میذاره رو شونتــــ

بر میگـــرده در گوشــتـــ میگـــه:

خـــوبــی رفیـــق؟؟!!

بـــآزم خودمـــم و خـــودتــــ …

اصـــــلـا به روی خـــودم هـــــم نمے آورم که نیـــستی

هـــــر روز صبـــــح

شـــماره ات را مےگـــیرم

زنـــــی می گوید : دســتگــاه مشـــترک …

حرفــــش را قــطــع مےکنم

صدایـــت چرا انقـــدر عـــوض شـــده عزیـــزم؟

خوبی؟ ســــرما که نخورده ای؟

مے دانی دلـــم چقـــدر بـــرایـــت تنـــگ شـــده است؟

چنـــد ثانیــه ای ســـکوت مے کنم

من هـم خـــوبم

مزاحــمت نمے شوم

اصـــلـا به روی خـــودم هـــم نمے آورم کـه نیــســتی