فندک ماشین را روشن می کنی کمی اسپند از جعبه کوچکی در داشپورت بر میداری دانه های اسپند را دور سرم می چرخانی و زیر لب ورد َم می خوانی و دودش را بطرفم فوت میکنی چرا لبهایت وقت فوت کردن ، هوای بینمان را می بوسید..ندانستم.
یچاره لبهایم؛ من می گزم ؛ مبادا سخنی به نا روا یا شکننده از میان لبهایم بیرون بیاید. تو می گزی ؛ مثل چشیدن شهدِ گلهای یاس ،تا از لبهایم کام گیری او می گزد ؛ تا به دنیا ثابت کند که یک خون آشام است. اینست سرنوشت لبهایی که بوسه را تقدس میبخشد
وقتی خوابم موبایل هم مراعات می کند و صدایش در نمی آید. تو اما بدجوری سرتقی..................
