ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﯾﺪﻥ ﯼ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺷﮕﻞ
.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﻢ
ﺑﻌﺪ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﺰﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺟﺎﺵ
*
*
**
*
*
ﻋﻤﻪ.....عمه.. ﺑﯿﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎﺕ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻥ.....!

آدما کلا سه دستن :
یا منو دوس دارن
یا دوس دارن منو دوس داشته باشن
یا اصن آدم نیستن
یه همچین آدم احترام گذار به سلایق مختلفی هستم !

آدم ها فقط آدمند،نه بیشتر و نه کمتر....


اگر کمتر از چیزی که هستند نگاهشان کنی آنها را شکسته ای...


و اگر بیشتر از آن حسابشان کنی آنها تو را میشکنند....


بین این آدمها،فقط باید عاقلانه زندگی کرد!

نه عاشقانه

گاهی احساس راکد ماندن به ما دست میدهد

و ترس اینکه مبادا چون مردابی شوم و بگندم ،

همه ی وجود آدمی را فرا می گیرد

غافل از اینکه هر آنچه از جانب خداوند سبحان می رسد حکمتی دارد

غافل از اینکه گاهی این توقف ها شاید جریان یا شدت قوی تری ایست

برای طی کردن ادامه مسیر

در مسیر خودشناسی همیشه مسیر مستقیم نیست

گاهی چپ یا راست هم دارد گاهی توقف کردن هم دارد.

آنچه مهم است این است که در راه نمانی در هیچ منزلگاهی بیش از حد لنگر نیندازی

و شوق رفتن را در دلت زنده نگاه داری و دوباره به مسیر مستقیم برگردی...

باران هاشور می‌زند

خردک خردک مقابل چشم
چون دانه‌های گندم
که از کمباین می‌پاشد.
بعد ناگهان، آفتاب.
آدمی اگر چنین باشد
دیوانه می‌خوانیم. اما در تند باد
سر فرو می‌بریم در گریبان
با یک کلام

باز باران؛ باز آفتاب...

میدونی چی بیشتر از همه آدمو داغون میکنه ؟

اینکه هر کاری در توانِت هست براش انجام بدی،


بعد برگرده بگه :مگه من ازت خواستم…..!...

تنهایی آدم وقتی تابلو میشه که همه دوستات سرشون تو گوشی هاشونه تو فقط به صفحه ش خیره می شی...

آدمها هرگز کسانی را که دوست دارند فراموش نمی کنند ، فقط عادت می کنند که دیگر کنارشان نباشند !

آی آدم ها که بر ساحل, نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب, دارد می سپارد جان
یک نفر دارد, که دست و پای دائم می زند, روی این دریای تند و تیره و سنگین
آی آدم ها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره, جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موجِ سنگین را به دستِ خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشمِ از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راهِ دور دیده
آب را بلیعده در گود کبود و هر زمان بی تابیَش افزون
می کند زین آب ها بیرون گاه سر گاه پا
آی آدم ها
او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید
می زند فریاد و امیدِ کمک دارد
آی آدم ها که رویِ ساحل آرام, در کار تماشائید!
موج می کوبد به رویِ ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده بس مدهوش
می رود نعره زنان وین بانگ, باز از دور, می آید:
آی آدم ها
آی آدم ها
آی آدم ها