دیدم در آن کویر درختی غریب را ّ
محروم از نوازش یک سنگ رهگذر تنها نشسته ای بی برگ و بار زیر نفسهای آفتاب
در التهاب در انتظار قطره باران در آرزوی آب ابری رسید چهر درخت از شعف شکفت
دلشاد گشت و گفت ای ابر ای بشارت باران آیا دل سیاه تو از آه من بسوخت؟
غرید تیره ابر برقی جهید و چوب درخت کهن بسوخت چون آن درخت سوخته ام
در کویر عمر ای کاش خاکستر وجود مرا با خویش می برد
باد باد بیابانگرد ای داد دیدم که گرد باد حتی خاکستر وجود مرا با خود نمی برد

مـטּ بـدم ..
تـو خـوب باش ..
دیگـر ، سراغـم را نگیـر
مـטּ خـودم را جایـے در ایـטּ زندگـے گم ڪرده ام
دنبالـم نگرد ..
پیدایـم نمے ڪـنی ...
نفـس بـڪش ..
بہ جای مـטּ هم اگر توانستـے مـہربانـے ڪטּ
و بعد از مـטּ ..
شب ها بہ ستاره ام لبخنـد بـزטּ
و ماه ڪـہ ڪامـل شد ،
از جانب مـטּ آرزویـے ڪטּ
خـودت هم منّت بر سرم بگـذار
و فرامـوش ڪטּ ڪـہ زمـانـے بـوده ام
خـودم نیـز ،
چـنیـטּ حل شده ام ،
مثل یڪـ معمّا ..

با ایـטּ همہ فـراموشم نڪטּ
وقتے در بـرِ معشوقہ ات نشستہ اے
و بہ ماه نگاه مـے ڪنـے ..

●•• بـــے فــَـرב ا .. ●••

یــادم بــاشـــد ،

امشب بعضی از آرزوهایمــ را دَم ِ در بگذارم

تــا رفتگـــر ببــــرد ! بیچــاره او …

.

.
ما بقــی را هم نقــدا” بــا خود بــه گور می بـــرم

.

.
ما بقــی همــان ” آرزوی بــا تــو بودن ” است
نتــرس جانکم !

از این شب های بی پایان، چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند نه همدردی،
نه دلسوزی، نه حتی یاد دیروزی... هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟
ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب که تنها آرزوی پاک این دفتر گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا نه همدردی،
نه دلسوزی، فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی...  

هیچوقت آرزوی خوشبختی نکن برای من …
بی خودت !