همی گویم و گفته‌ام بارها

 بود کیش من مهر دلدارها

پرستش به مستی‌ست در کیش مهر

برونند زین جرگه هشیارها

به شادی و آسایش و خواب و خور

ندارند کاری دل‌افگارها

بجز اشک چشم و بجز داغ دل

 نباشد به دست گرفتارها

کشیدند در کوی دلدادگان

  میان دل و کام دیوارها

چه فرهادها مرده در کوه‌ها

 چه حلاج‌ها رفته بر دارها

چه دارد جهان جز دل و مهر یار

 مگر توده‌هایی ز پندارها

ولی رادمردان و وارستگان

 نبازند هرگز به مردارها

مهین مهرورزان که آزاده‌اند

  بریدند از دام جان تارها

به خون خود آغشته و رفته‌اند

 چه گل‌های رنگین به جوبارها

بهاران که شاباش ریزد سپهر

 به دامان گلشن ز رگبارها

کشد رخت سبزه به هامون و دشت

  زند بارگه گل به گلزارها

نگارش دهد گلبن جویبار

  در آیینهٔ آب رخسارها

رود شاخ گل دربر نیلُفر

برقصد به صد ناز گلنارها

دَرَد پردهٔ غنچه را باد بام

 هزار آورد نغز گفتارها

به آوای نای و به آهنگ چنگ

  خروشد ز سرو و سمن تارها

به یاد خم ابروی گلرخان 

بکش جام در بزم می‌خوارها

گره را ز راز جهان باز کن

 که آسان کند باده دشوارها

جز افسون و افسانه نبود جهان

  که بسته است چشم خشایارها

به اندوه آینده خود را مباز

که آینده خوابی‌ست چون پارها

فریب جهان را مخور زینهار

 که در پای این گل بود خارها

پیاپی بکش جام و سرگرم باش

  بهل گر بگیرند بیکارها

از پریشان گویی ام دیدی پریشان خاطرم

زلف خود را شانه کردی شانه بوی گل گرفت


پرتو رنگ رخت با آن گل افشانی که داشت

در زیارتگاه دل پروانه بوی گل گرفت


لعل گلرنگ تو را تا ساغر و می بوسه زد

ساقی اندیشه ام پیمانه بوی گل گرفت


عشق بارید و جنون گل کرد و افسون خیمه زد

تا به صحرای جنون افسانه بوی گل گرفت


از شمیم شعر شورانگیز آتش، عاشقان

ساقی و ساغر، می و میخانه بوی گل گرفت

ننشیند دگری غیر تو در خانه چشم

نکند خانه کسی جز تو به ویرانه چشم

قصه وصل به پایان مرسان دیده مبند

نظری کن سخنی گوی زافسانه چشم !

كه تواند مرا دوست دارد

وندر آن بهره ي خود نجويد ؟

هركس از بهر خود در تكاپوست

كس نچيند گلي كه نبويد

عشق بي حظ و حاصل خيالي ست

آنكه پشمينه پوشيد ديري

نغمه ها زد همه جاودانه

عاشق زندگاني خود بود

بي خبر ، در لباس فسانه

خويشتن را فريبي همي داد

خنده زد عقل زيرك بر اين حرف

كز پي اين جهان هم جهاني ست

آدمي ، زاده ي خاك ناچيز

بسته ي عشق هاي نهاني ست

عشوه ي زندگاني است اين حرف

بار رنجي به سربار صد رنج

خواهي ار نكته اي بشنوي راست

محو شد جسم رنجور زاري

ماند از او زباني كه گوياست

تا دهد شرح عشق دگرسان

حافظا ! اين چهكيد و دروغيست

كز زبان مي و جام و ساقي ست ؟

نالي ار تا ابد ، باورم نيست

كه بر آن عشق بازي كه باقي ست

من بر آن عاشقم كه رونده است

در شگفتم ! من و تو كه هستيم ؟

وز كدامين خم كهنه مستيم ؟

اي بسا قيد ها كه شكستيم

باز از قيد وهمي نرستيم

بي خبر خنده زن ، بيهده نال

اي فسانه ! رها كن در اشكم

كاتشي شعله زد جان من سوخت

گريه را اختياري نمانده ست

من چه سازم ؟ جز اينم نيامخوت

هرزه گردي دل ، نغمه ي روح

افسانه : عاشق ! اينها سخن هاي تو بود ؟

حرف بسيارها مي توان زد

مي توان چون يكي تكه ي دود

نقش ترديد در آسمان زد

مي توان چون شبي ماند خاموش

مي توان چون غلامان ، به طاعت

شنوا بود و فرمانبر ، اما

عشق هر لحظه پرواز جويد

عقل هر روز بيند معما

و آدميزاده در اين كشاكش

ليك يك نكته هست و نه جز اين

ما شريك هميم اندر اين كار

صد اگر نقش از دل برآيد

سايه آنگونه افتد به ديوار

كه ببينند و جويند مردم

خيزد اينك در اين ره ، كه ما را

خبر از رفتگان نيست در دست

شادي آورده ، با هم توانيم

نقش ديگر براين داستان بست

زشت و زيبا ، نشاني كه از ماست

تو مرا خواهي و من تو را نيز

اين چه كبر و چه شوخي و نازي ست ؟

به دوپا راني ، از دست خواني

با من آيا تو را قصد بازي است ؟

تو مرا سر به سر مي گذاري ؟

اي گل نوشكفته ! اگر چند

زود گشتي زبون و فسرده

از وفور جواني چنيني

هر چه كان زنده تر ، زود مرده

با چنين زنده من كار دارم

مي زدم من در اين كهنه گيتي

بر دل زندگان دائما دست

در از اين باغ اكنون گشادند

كه در از خارزاران بسي بست

شد بهار تو با تو پديدار

نوگل من ! گلي ، گرچه پنهان

در بن شاخه ي خارزاري

عاشق تو ، تو را بازيابد

سازد از عشق تو بي قراري

هر پرنده ، تو را آشنا نيست

بلبل بينوا زي تو آيد

عاشق مبتلا زي تو آيد

طينت تو همه ماجرايي ست

طالب ماجرا زي تو آيد

تو ، تسليده ، عاشقاني

عاشق : اي فسانه ! مرا آرزو نيست

كه بچينندم و دوست دارند

زاده ي كوهم ، آورده ي ابر

به كه بر سبزه ام واگذارند

با بهاري كه هستم در آغوش

كس نخواهم زند بر دلم دست

كه دلم آشيان دلي هست

زاشيانم اگر حاصلي نيست

من بر آنم كز آن حاصلي هست

به فريب و خيالي منم خوش

افسانه : عاشق ! از هر فريبنده كان هست

يك فريب دلاويزتر ، من

كهنه خواهد شدن آن چه خيزد

يك دروغ كهن خيزتر ، من

رانده ي عاقلان ، خوانده ي تو

كرده در خلوت كوه منزل

عاشق : همچو من

افسانه : چون تو از درد خاموش

بگذرانم ز چشم آنچه بينم

عاشق : تا بيابي دلي را همه جوش

افسانه : دردش افتاده اندر رگ و پوست

عاشقا ! با همه اين سخن ها

به محك آمدت تكه ي زر

چه خوشي ؟ چه زياني ، چه مقصود ؟

گردد اين شاخه يك روز بي بر

ليك سيراب از اين چوي اكنون

يك حقيقت فقط هست بر جا

آنچناني كه بايست ، بودن

يك فريب است ره جسته هر جا

چشم ها بسته ، پابست بودن

ماچنانيم ليكن ، كه هستيم

عاشق : آه افسانه ! حرفي است اين راست

گر فريبي ز ما خاست ، ماييم

روزگاري اگر فرصتي ماند

بيش از اين با هم اندر صفاييم

همدل و همزبان و همآهنگ

تو دروغي ، دروغي دلاويز

تو غمي ، يك غم سخت زيبا

بي بها مانده عشق و دل من

مي سپارم به تو ، عشق و دل را

كه تو خود را به من واگذاري

 

اي دروغ ! اي غم ! اي نيك و بد ، تو

چه كست گفت از اين جاي برخيز ؟

چه كست گفت زين ره به يكسو

همچو گل بر سر شاخه آويز

همچو مهتاب در صحنه ي باغ

اي دل عاشقان ! اي فسانه

اي زده نقش ها بر زمانه

اي كه از چنگ خود باز كردي

نغمه هيا همه جاودانه

بوسه ، بوسه ، لب عاشقان را

در پس ابرهايم نهان دار

تا صداي مرا جز فرشته

نشنوند ايچ در آسمان ها

كس نخواند ز من اين نوشته

جز به دل عاشق بي قراري

اشك من ريز بر گونه ي او

ناله ام در دل وي بياكن

روح گمنامم آنجا فرود آر

كه بر آيد از آنجاي شيون

آتش آشفته خيزد ز دل ها

هان ! به پيش آي از اين دره ي تنگ

كه بهين خوابگاه شبان هاست

كه كسي را نه راهي بر آن است

تا در اينجا كه هر چيز تنهاست

بسراييم دلتنگ با هم


(محرم قربانی زرنقی)

در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

خفته در خاک کسی

زیر یک سنگ کبود

در دل خاک سیاه

می درخشد دو نگاه

که به ناکامی از این محنت گاه

کرده افسانه هستی کوتاه

باز می خندد مهر

باز می تابد ماه

باز هم قافله سالار وجود

سوی صحرای عدم پوید راه

با دلی خسته و غمگین همه سال

دور از این جوش و خروش

می روم جانب آن دشت خموش

تا دهم بوسه بر آن سنگ کبود

تا کشم چهره بر آن خاک سیاه

واندر این راه دراز

می چکد بر رخ من اشک نیاز

می دود در رگ من زهر ملال

منم امروز و همان راه دراز

منم اکنون و همان دشت خموش

من و آن زهر ملال

من و آن اشک نیاز

بینم از دور در آن خلوت سرد

در دیاری که نجنبد نفسی از نفسی

ایستاده ست کسی

روح آواره ی کیست؟

پای آن سنگ کبود

که در این تنگ غروب

پر زنان آمده از سنگ فرود

می تپد سینه ام از وحشت مرگ

می رمد روحم از آن سایه دور

می شکافد دلم از زهر سکوت

مانده ام خیره به راه

نه مرا پای گریز

نه مرا تاب نگاه

شرمگین می شوم از وحشت بیهوده ی خویش

سرو نازی است که شاداب تر از صبح بهار

قد بر افراشته از سینه دشت

سرخوش از باده تنهایی خویش

شاید این شاهد غمگین غروب

چشم در راه من است

شاید این بنده صحرای عدم

با منش یک سخن است

من در اندیشه که این سرو بلند

وین همه تازگی و شادابی

در بیابانی دور

که نروید جز خار

که نتوفد جز باد

که نخیزد جز مرگ

که نجنبد نفسی از نفسی

غرق در ظلمت این راز شگفتم ناگاه

خنده ای می رسد از سنگ به گوش

سایه ای می شود از سرو جدا

در گذرگاه غروب

در غم آویز افق

لحظه ای چند به هم می نگریم

سایه می خندد و می بینم وای

مادرم می خندد

مادر ای مادر خوب

این چه روحی است عظیم؟

وین چه عشقی است بزرگ؟

که پس از مرگ نگیری آرام

تن بی جان تو در سینه خاک

به نهالی که در این غمکده تنها مانده ست

باز جان می بخشد

قطره خونی که به جا مانده در آن پیکر سرد

سرو را تاب و توان می بخشد

شب هم آغوش سکوت

می رسد نرم ز راه

من از آن دشت خموش

باز رو کرده به این شهر پر از جوش و خروش

می روم خوش به سبکبالی باد

همه ذرات وجودم آزاد

همه ذرات وجودم فریاد

اگر ایران بحز ویران سرا نیست
من این ویرانسرا را دوست دارم
اگر تاریخ ما افسانه رنگ است
من این افسانه ها را دوست دارم
نوای نای ما گر جانگداز است
من این نای و نوا را دوست دارم
اگر آب و هوایش دلنشین نیست
من این آب و هوا را دوست دارم
بشوق خار صحراهای خکشش
من این فرسوده پا را دوست دارم
من این دلکش زمین را می پرستم
من این روشن سما را دوست دارم
اگر بر من ز ایرانی رود زور
من این زور آزما را دوست دارم
اگر آلوده دامانید اگر پاک
من ای مردم شما را دوست دارم