گــــــــاه می توانــــــــ تمامـــــــــ زندگیــــــ را در اغوشـــــــــ گرفتــــــــ

اگــــــــــــــــــ ــــ ــ ـــــــــــــــــر

تمامـــــــ زندگیتـــــــــــــ یکـــــــ نفــــــ ــــ ـــــــر باشـــــــــــــد..

این بــــود دنـــیـــایــــی

کــه واســـه دیدنــــش بـــه شــــکـم مامـــــانم لگـــــد میزدم؟؟!


(نجیب زاده)

امـــــــروز ی شیشــــــه دوغ گرفتـــم روش نوشتــــــه بود:
دوغ گـــــــازدار کربنــــاتـــه تزریقــــــــی گـرما ندیـــــــده و همگــــــن شـــــــده با طعـــــــم نعنــــــــاع وبـدون چـربـی
آخـه لامصـب ایـن دوغٍ یـا اورانیــــــوم غنـــــــــی شـــــده

اینکه نامـــــــــــش
زندگـــیـــست
مرا کــــشت
حـــیــــران مانده ام
آنکه نامــــش مـــرگ است
با مــــن چــــه میکند …!

(نجیب زاده)

اگـه یه نفر بهمون خیانــــــــت کنه ازش متنفر میشیم ...

امـــــــــــــــا ....

اگه یه نفر به خاطر ما به یه نفر دیگه خیـــــــــــانت کنه ٫ عاشــــــقش میشیم .....

خـــیلی جــــــــــــــالبه ....!!!!!واقعا لایک

هیچکــــــــــــــــس نمیتواند یک شخص را تغــــــییر دهد

امـــــــــــــ ـــــــــا

یکــــــــــــــــــــ شخص میتواند دلیلی برای تغییر یک فرد باشـــــــــــــد ....

می گفتی مثل همه “نیستی”
که قول بدهی و بشکنی ،
که حرف بزنی و عمل نکنی ،
که بیایی و نمانی ،
که بروی و نیایی ، امــــــــــــــــا …

(نجیب زاده)

وقتــــی که دنیــــا دود شــــد شایــــد فراموشــــت کنــــــــم

کاشــــانه ام نابـــــود شد شایــــد فراموشــــت کنــــــــم

آســــان ز دستــــم داده ای باشــــد به این هــــم راضیــــم

وقتــــی که اشکــــم رود شــــد شایــــد فراموشــــت کنــــــــم

هرگــــز ز دستــــت ایــــن چنیــــن سیلــــی به احساســــم نخــــــــورد

باشــــد بــــزن بدتــــر بــــزن

امــــا به دســـــــــتانت قســــــــم

وقتــــی که تــــارم پود شــــد شایــــد فراموشــــت کنــــــــم

نیست در شهـــــــــــر نگاری که دل ما ببـردبختــــــــم ار یار شود رختـــــــم از اینجا ببردکو حـریفی کش سر مست که پیش کرمشعاشق سوختـــــــــــه دل نام تمنــــــــا ببرددر خیال اینهـــــــــمه لعبت بهوس میـــــبازمبو که صاحب نظـــــــــــــــری نام تماشا ببردباغبــــــانا ز خزان بیخبرت می بیــــــــــــــنمآه از آنروز که بادت گل رعنــــــــــــــــــــا ببردرهـــزن دهــــــــــر نخفـتست مشو ایمن ازواگر امـــــــــروز نبردست که فــــــــــــردا ببردعلــــم و فضلی که بچل سال دلم جمع آوردترسم آن نرگس مستانه بیغــــــــــــــما ببردسحر با معجــــــــــزه پهلو نزند دل خوش دارسامری کیست که دست از ید بیضا ببـــــردجام میــــــــــنایی می سد ره تنگدلی ستمنه از دست که سیل غمت از جا ببـــــــــردراه عشق ار چه کمینــــــــگاه کماندارانستهر که دانسته رود صرفه ز اعـــــــــــــدا ببردحافظ ار جان طلبد غمـــــــــــــزه مستانه یارخانه از غیـــــــــــــر بپرداز و بهل تا ببــــــــرد