روی چمن ها غلت میزنم...
عشوه ریختنو خوب یادم ندادن...
وقتی از کنارم رد میشی بوی ادکلنم مستت نمیکنه...
لاک ناخونام از هزار متری داد نمیزنه...
گاهی از فرط غصه داد میزنم...
خدایم را با تمام دنیا عوض نمیکنم...
و بعضی ادمهای اطرافم را هم با همه دنیا عوض نمیکنم...
شبها پایه پرسه زدن در خیابان ها و مهمانی نیستم...
بلد نیستم تا صبح پای تلفن پچ پچ کنم و بگویم دوستت دارم
وقتی حتی به تعداد حروف دوستت دارم هم دوستت ندارم....
ولی اگر بگویم دوستت دارم بی حدو مرز دوستت دارم...
اره من خالصانه همینـــــــــم...
جلوی بعضی از خاطره ها باید نوشت: آهسته به یاد آورده شود! خطر ریزش اشک…
