مَعشوقـــــــه اے پیــــدا کـَـــــــرده ام به نـــــام روزگـــ ــ ــ ـــــار !!!!

ایــن روزهـــــا سـَـخــــت مـَــرا درآغــــــوش خـــــویش

بــه بــ ـ ــازے گـــــرفته ا ـــــــــت !!!

میــان ابــرها  ــــیر مے کنــم

هر كـــدام را بــﮧ شكــلے مے بیــنم

                                     

       كه دو ــــتـــ دارم

مــے گــردم و دلــخواهم را پـــیدا مے كنــم

 

میــان آدمـــ ـها امـا

كــارے از دســت مــن  ــــاختـــﮧ نیـــست

خودشــان شكـــل عوض مے كــنند

اینجـــا بـه مـَرز بـی تـَفـاوُتـی هـا رسیـده ام

دلـَــم را دیگــر هیـــچ نمـی لرزانــد!!

در مـَـن دلهـُــره….

در مـَـن تـــرس….

در مـَـن “احســآس مُــرده است” !!

ایـن روزهـآ بــی خـیـآل خیـالـَم شـُده ام

مـُنتظرَم دنــیـا تـَمـام شـَود…!!

بعضی ها را هرچقدر هـم که بــــخواهی،
" تــــــــــــــــــمام" نـــــــــــــــــــــمی شوند … !!!
هــــــــــمش به آغــــــــــوششان بــــــــــدهکار میمانی !
حضورشان "گــــــــــــــــرم" است ؛ سکوتشان خالی مــــــــــیکند دل ِآدم را …
آرامش ِ صـــــــــــــــــــــدایشان را کــــــــــــــــــــم می آوری !
هر دم هر لحظه "کـــــــــــــــــم" مـــــــی آوریشان …
و اینجا مـــــــــــــــــــــــن کـــــــــــــــــم دارمـــــــــــــت ..

بـ.د.هـ.کـ.ا.ر.ی. . . !

گـ ـاه دلتنــگـ ـ مـ ـے شـوم .....

دلتننگـ تـ ـر از هـمہ دلتـنگـ ـے هـ ـا....

گـ ــوشـہ اے مـے نشیــنم...

و حـ ـسرتــ هـ ـا را مـ ‌ـے شمــ ـارم...

بـاختـن هـ ـا را و صـ ـداے شکـستن هـ ـا را...

نمـ ـے دانم من كـ ـدام امید را نـا امید کـ ـردم....

کـ ـدام خـ ـواهش را نشنــیدم...

و بــہ کـ ـدام دلـتنگے خـندیدم...

کـ ـہ این چــنین دلــ تنـگم !!!

آرش نیستَـــــم

کــــه کَمـــــان بدستــــــ گیـــــرَم

امــــــا

لحظــــــه های بــــا تـــــو بـــــودن را

خوبـــــ شکــــــار میکنَـــــــماز بیــــــن خاطــــــراتَــــــم.

عجبــــ وفـــایـــی دآرد این دلتنگــــی…!
تنهـــــاش که میـــذآریـــی میــری تو جمـــع و کلّی میگـــی و میخنــــدی…
بعد کـــه از همه جـــدآ شدی از کـُنـــج تآریکـــی میآد بیرون
می ایستـــه بغـــل دستــتــــ …
دســتـــ گرمشـــو میذاره رو شونتــــ
بر میگـــرده در گوشــتـــ میگـــه:
خـــوبــی رفیـــق؟؟!!
بـــآزم خودمـــم و خـــودتــــ …

   عجبم از سیب خوردن مان...

  که از آن فقط " چــــوبــــــش" باقی می ماند...

  مگر این همه چوب که خوردیم...

                     از یک ســـــیــــبــــــــ شروع نشد....!!!