اسمش را میگذاریم؛دوست مجازی اما آنسو یک آدم حقیقی نشسته . . خصوصیاتش را که نمیتواند مخفی کند ... وقتی دلتنگی ها و آشفتگی هایش را مینویسد وقت میگذاردبرایم، وقت میگذارم برایش . . نگرانش میشوم دلتنگش میشوم . . وقتی درصحبت هایم، به عنوان دوست یاد میشود مطمئن میشوم که حقیقی ست . . هرچند کنارهم نباشیم هرچند صدای هم راهم نشنیده باشیم، من برایش سلامتی و شادی آرزو دارم هرکجا که باشد پس دوست من در دنیای مجازی دوستت دارم

میخواستم که ولوله برپا کنم ولی ...

با شور شعر محشر کبری کنم ولی ...

با نی به هفت بند غزل ناله سر دهم

با مثنوی رهی به نوا واکنم ولی ...

تا باز روح قدسی حافظ مدد کند

دم می زدم که کار مسیحا کنم ولی ...

فریاد را بکوبم پا بر سر سکوت

یا دست کم به زمزمه نجوا کنم ولی ...

دل برکنم از این دل مرداب وارِ تنگ

با رود رو به جانب دریا کنم ولی ...

این بی کرانه آبی آیینه ی تو را

با چشم تشنه سیر تماشا کنم ولی ...

« باید » به جای « شاید » و « آیا » بیاورم

فکری به حال « گرچه » و « اما » کنم ولی ...

قیصر امین پور

خـــــوبــــــــرویان جفا پیشه وفا نیز کنند

به کســــــــان درد فرستند و دوا نیز کنند

پادشــــــــاهان ملاحت چو به نخجیر روند

صید را پـــــــــــــای ببندند و رها نیز کنند

گر کند میل به خـــــوبان دل من عیب مکن

کاین گناهیست که در شهر شما نیز کنند

بــــــوسه ای زان دهن تنگ بده یا بفروش

کاین متـاعیست که بخشند و بها نیز کنند

گر رود نــــام من اندر دهنت نیست عجب

پادشاهان به غلــــــــــــط یاد گدا نیز کنند

نه اینکه زانو زده باشم ، نه ! فقط “دلتنگی” سنگین است ، همین ...